Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης: Το αντιαιρετικό του έργο

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ Πράξεις γ’ 21

π.Δανιήλ Γούβαλη

Απομαγνητοφωνημένο κείμενο από ραδιοφωνική εκπομπή του μακαριστού πατρός

     Στις ημέρες μας αναπτύσσει δραστηριότητα η αίρεσις των Πεντηκοστιανών, αυτοί ασχολούνται πολύ με τα έσχατα, κάθε τόσο αναμένουν εσχατολογικά γεγονότα και κάθε τόσο διαψεύδονται. Παίρνουν μερικές περικοπές και χωρία της Αγίας Γραφής, τα παραποιούν, τα παρερμηνεύουν, κάνουν άσχετες συγκολλήσεις, και τελικά διαστρεβλώνουν εντελώς τον λόγο του Θεού. 

Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ερμηνεύσουμε σωστά τα εσχατολογικά χωρία και για να προφυλάξουμε τους Ορθοδόξους από τις Πεντηκοστιανές πλάνες, αλλά και για να αφυπνίσουμε όσους λίγο ή πολύ επηρεάζονται από τις αιρετικές ιδέες, θέλουμε ο κάθε Ορθόδοξος να καταλάβει επακριβώς τι διδάσκει η Αγία Γραφή για τα γεγονότα που σχετίζονται με την Β΄ Παρουσία. 

Στο 24ο κεφ. του κατά Ματθαίου ευαγγελίου γίνεται λόγος για τη συντέλεια του κόσμου και για την Β' Παρουσία, εκεί αναφέρεται ότι θα έλθει ο Χριστός γεμάτος δόξα με όχημα τα νέφη όψονται τον υιόν του ανθρώπου Ματθ. κδ΄30˙ το θέαμα θα είναι συγκλονιστικό η εμφάνιση του Κυρίου θα έχει ανυπέρβλητο μεγαλείο πάνω από κάθε φαντασία˙ πριν εμφανιστεί ο Χριστός θα προβάλει γεμάτος φως και δόξα ο Σταυρός ο οποίος ονομάζεται σημείον του υιού του ανθρώπου :τότε φανήσεται το σημείον του… και αυτός ο λόγος υπάρχει στο ίδιο χωριό Ματθ. κδ'30 . Πρώτα αναφέρεται η εμφάνισις του Τιμίου Σταυρού και κατόπιν γεμάτη δόξα και δύναμη εμφάνισις του Κυρίου επί των νεφελών του ουρανού και τα δυο στο 30ο στίχο (Ματθ. κδ΄30). Στον επόμενο στίχο τον 31ο αναφέρεται ότι άγγελοι με βροντερά σαλπίσματα θα διατρέξουν όλη την Γη και θα συγκεντρώσουν όλους τους δίκαιους. 

Σε όλη την Γη, στα 4 σημεία του ορίζοντος, οι άγγελοι, υπό τον ήχο σάλπιγγος μεγάλης, ισχυρών σαλπισμάτων, θα κάνουν έργο επιλογής. Θα διαλέγουν τους καλούς και εκλεκτούς ανθρώπους.  Μπορεί σε ένα κατάστημα σε ένα γραφείο να βρίσκονται τέσσερις άνθρωποι, οι άγγελοι παίρνουν τους δυο και αφήνουν του άλλους δυο ή παίρνουν τους τρεις και αφήνουν τον ένα ή παίρνουν τον ένα και αφήνουν τους δυο.  Σε ένα σπίτι υπάρχει μια οικογένεια με πέντε άτομα, τους δυο γονείς και τα τρία παιδιά, και εκεί θα γίνει διαχωρισμός, εάν υπάρχει σε αυτό το σπίτι ένας καλός, αυτόν μόνο θα παραλάβουν οι άγγελοι, όλα αυτά γίνονται την ημέρα της Β΄ Παρουσίας, το τονίζουμε αυτό, διότι οι αιρετικοί τα τοποθετούν σε προηγούμενο χρόνο. 

Στο 17ο κεφ. του ευαγγελιστού Λουκά που γίνεται λόγος για την ημέρα του υιού του ανθρώπου, περιγράφεται καθαρά, ότι κατ’ αυτήν την ημέρα θα γίνει η επιλογή (Λουκ ιζ΄34-36) οι άγγελοι θα αρπάζουν τους εκλεκτούς και αυτό θα γίνει μια φορά την ημέρα της Β' Παρουσίας. 

Στο 17ο κεφ. του Λουκά αυτό φαίνεται ολοκάθαρα, λίγους στίχους πιο πάνω τονίζεται ότι αυτά γίνονται όταν θα εμφανιστεί γεμάτος αστραφτερή δόξα ο Χριστός( Λουκ ιζ΄24).

Οι άγγελοι θα συγκεντρώσουν όλους του εκλεκτούς συγχρόνως θα αναστηθούν και όλοι οι νεκροί όλοι οι εκλεκτοί συγκεντρωμένοι από τους αγγέλους και όλοι οι δίκαιοι από αυτούς που θα αναστηθούν θα αποτελέσουν ένα σύνολο αναρίθμητων ανθρώπων του οποίους στην συνέχεια θα παραλάβουν νεφέλες και θα τους οδηγήσουν προς τον ουρανό για να προϋπαντήσουν τον Κύριο ο οποίος έρχεται πάνω στις νεφέλες. 

Αυτή είναι η αρπαγή της εκκλησίας. Οι άγγελοι συγκεντρώνουν και οι νεφέλες αρπάζουν όλα αυτά γίνονται όταν ηχούν οι σάλπιγγες την Β΄ Παρουσίας.

Αυτές τις σάλπιγγες μπορούμε να τις ονομάσουμε και σάλπιγγες της αναστάσεως στο 15ο κεφ Α’ Κορινθίους, ο απ. Παύλος σημειώνει ότι μόλις ακουστεί η θεϊκή σάλπιγγα θα γίνει ανάστασις των νεκρών δηλαδή ενώ οι άγγελοι μετά σάλπιγγος, φωνής μεγάλης, (Ματθ κδ΄31) θα συγκεντρώνουν τους εκλεκτούς που θα βρουν επάνω στην Γη, συγχρόνως αυτή η σάλπιγγα θα σημαίνει την ανάσταση όλων των νεκρών, το λέγει ξεκάθαρα ο απ. Παύλος σαλπίσει και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι και ημείς αλαγησόμεθα (Α' Κορινθ ιε' 52), θα ηχήσει η σάλπιγγα και όλοι οι νεκροί θα αναστηθούν θα έχουν άφθαρτο σώμα και συγχρόνως θα αλλαγεί και θα γίνει άφθαρτο το σώμα όλων των ζωντανών. 

Εκείνη την ημέρα νικάτε οριστικά ο θάνατος και η φθορά, και όλα γίνονται υπό τον ήχο της σάλπιγγος της Β΄ Παρουσίας. 

Στην Α' προς Θεσσαλονικείς επιστολή ο απ. Παύλος δίνει και μερικές λεπτομέρειες, λέγει ότι καθώς θα ηχήσει η σάλπιγγα, την ονομάζει σάλπιγγα Θεού, και καθώς θα ανασταίνονται οι νεκροί, οι άνθρωποι που πέθαναν με πίστη και αφοσίωση στον Χριστό θα αναστηθούν πρώτοι. Δηλαδή αν πρώτοι είναι να μπουν σε ένα μεγάλο χώρο κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν όλοι αλλά ορισμένοι έχουν σειρά προτεραιότητος, (Α' Θεσσ δ΄16) ο Κύριος μόλις ηχεί η σάλπιγγα της Β' Παρουσίας ο Κύριος κατεβαίνει από τον ουρανό οι νεκροί ανασταίνονται με πρώτους στην σειρά τους πιστούς και όπως τονίζεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου κδ' 31 υπό τους ήχους αυτής της σάλπιγγος συγκεντρώνονται από τους αγγέλους όλοι οι εκλεκτοί της Γης.

Όπως ερμηνεύει και ο μεγάλος και ανεπανάληπτος διδάσκαλος και εξηγητής της Αγίας Γραφής ο Ιερός Χρυσόστομος, οι άγγελοι συγκεντρώνουν και οι νεφέλες αρπάζουν, όλα αυτά κατά την ημέρα της Β' Παρουσίας.  Όλα αυτά όταν ηχήσει η σάλπιγγα της Β' Παρουσίας αυτή τη σάλπιγγα το ευαγγέλιο του Ματθαίου την ονομάζει σάλπιγγα φωνής μεγάλης, (κδ'21), η πρώτη προς Θεσσαλονικείς επιστολή την ονομάζει σάλπιγγα Θεού (δ'16), η Α' προς Κορινθίους την ονομάζει, έσχατην σάλπιγγα, δηλαδή τελευταία σάλπιγγα (ιε'52), όταν θα ηχήσει η εσχάτη σάλπιγγα, την ίδια στιγμή, ακαριαίως, σε μια ματιά, όσο κάνει να ανοιγοκλείσει το βλέφαρο, εν ατόμω εν ριπή οφθαλμού, θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί άφθαρτοι. 

Με αυτήν την σάλπιγγα όπως τονίζεται στο 15ο κεφ. της Α' προς Κορινθίους, γίνεται η μεγάλη νίκη. 

Νικημένοι είναι ο θάνατος και η φθορά. Το φαρμακερό κεντρί του θανάτου εξαφανίζεται, η δύναμη του Άδη να νικά χάνετε υπό τους ήχους αυτής της σάλπιγγος.  Οι νεφέλες αρπάζουν όλους τους δίκαιους που συγκέντρωσαν οι άγγελοι από τα 4 σημεία του ορίζοντος και όλους τους εκλεκτούς από τους αναστημένους.  Το σύνολο αυτό αποτελεί την εκκλησία του Θεού και οι νεφέλες τους αρπάζουν και γίνεται η προϋπάντησις του Κυρίου στον ουρανό. 

Αυτή είναι στην πραγματικότητα η αρπαγή της εκκλησίας. 

Όσα λένε οι Πεντηκοστιανοί για την αρπαγή είναι λανθασμένα. Αυτοί λένε ότι η αρπαγή θα γίνει πολύ πολύ ενωρίτερα πριν από μια μεγάλη χρονική περίοδο που την ονομάζουν χιλιετή βασιλεία.

Εμείς δεν δεχόμαστε χιλιετή βασιλεία δε δεχόμαστε τέτοιο δόγμα, επαναλαμβάνω ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί ότι η αρπαγή θα γίνει πριν από την χιλιετή βασιλεία και πριν από τον ερχομό του Αντίχριστου, μάλιστα λένε, ότι δεν πρέπει οι εκλεκτοί χριστιανοί να βρίσκονται στην Γη όταν θα έλθει ο Αντίχριστος, πριν λοιπόν από την χιλιετή πριν από ένα πυρηνικό πόλεμο που θα κάνει ο Αντίχριστος, έτσι λένε, πριν από τον ερχομό του Αντίχριστου λένε θα γίνει η αρπαγή. 

Θα χρησιμοποιήσω μια εικόνα με βάση την αλφάβητο, εμείς λέμε ότι στο Ω θα γίνει η αρπαγή της εκκλησίας, διότι στο Ω θα ηχήσει η σάλπιγγα του Θεού, αυτοί λένε στο Ρ. 

Εάν η θεωρία τους ήταν σωστή, τότε θα προσαρμόζονταν άριστα προς αυτήν τα διάφορα χωρία της Γραφής, αυτό όμως δεν γίνεται, τους έρχονται ανάποδα τα αγιογραφικά εδάφια, τόσο ανάποδα που αναγκάζονται μέσα σε έναν στίχο να παραλείπουν τις μισές λέξεις για να μην φαίνεται αστήρικτη η άποψις τους. 

(Α' Θεσσ δ'17) ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ κυρίου εἰς ἀέρα· καὶ οὕτως πάντοτε σὺν κυρίῳ ἐσόμεθα. Οι Πεντηκοστιανοί όταν αντικρίσουν την φράση, και έτσι πάντα θα είμαστε μαζί με τον Κύριο, νιώθουν ότι νιώθει ο ταύρος όταν βλέπει κόκκινο πανί. 

Ακούστε πως θα το ήθελαν το χωρίο, θα αρπαχθούμε με νεφέλες σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα, και έτσι, 7 έτη θα είμαστε μαζί με τον Κύριο. Αλλά ο απόστολος δεν λέει 7 έτη, αλλά πάντοτε, ο λόγος του συμφωνεί με την δική μας άποψη.

Γίνεται υπό τους ήχους της εσχάτης σάλπιγγος η συγκέντρωση των δικαίων, οι άγγελοι συγκεντρώνουν, οι νεφέλες αρπάζουν, και οι εκλεκτοί ζουν πια αιώνια παντοτινά με τον Κύριο απολαμβάνοντας την παραδεισένια Θεϊκή δόξα που εκπέμπεται από το πρόσωπό Του. 

Οι αιρετικοί λένε, αρπάζεται η εκκλησία, παραμένει επτά χρόνια στο μεσουράνημα, κατόπιν κατεβαίνει κάτω στην Γη, και λοιπά και λοιπά, χιλιόχρονη βασιλεία και λοιπά.  Δηλαδή διαστρεβλώνουν πλήρως τον λόγο του Θεού, είναι διαστρεβλωτές. 

Υπάρχει μια εσχάτη σάλπιγγα, μια ανάσταση των νεκρών, ένας διαχωρισμός, μια κρίσις, μια αρπαγή της εκκλησίας, όλα γίνονται την ημέρα του Κυρίου την ημέρα της Β' Παρουσίας την τελευταία δηλαδή ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας.  Το ένα, το απλούν, για τους αιρετικούς γίνεται πολλαπλούν. 

Η πλάνη θολώνει τα μάτια τους και βλέπουν το ένα γεγονός τριπλό και τετραπλό γι' αυτούς υπάρχουν περισσότερες παρουσίες του Χριστού περισσότερες αναστάσεις περισσότερες κρίσεις τον καθαρό λόγο της Γραφής τον κάνουν θολό και μπερδεμένο τα γεγονότα που θα συμβούν την ίδια ημέρα την ημέρα του Κυρίου τα διασπούν σε επιμέρους γεγονότα που τα τοποθετούν σε διαφορετικούς χρόνους. 

Σε καμία άλλη αίρεση δεν υπάρχει τέτοιο μπερδεμένο εσχατολογικό διάγραμμα όσο στην Πεντηκοστιανή αίρεση, ελπίζουμε με την βοήθεια του Θεού να βοηθήσουμε κάθε καλοπροαίρετο ακροατή να κατανοήσει το σωστό διάγραμμα των εσχατολογικών γεγονότων. 

Γι’ αυτό και θα επανέλθουμε σε αυτό το θέμα, η αλήθεια του Θεού πρέπει να νικήσει την πλάνη αυτών των ανθρώπων που κοιτάνε να γεμίσουν τα μυαλά των Χριστιανών με θολούρα˙ η δύναμις υπάρχει στην αλήθεια.

Σε κάποιο σημείο της ομιλίας αναφέραμε μια παρατήρηση του Ιερού Χρυσοστόμου σχετική με την τύχη των εκλεκτών που θα συλλεγούν από τους αγγέλους και θα αρπαγούν από τις νεφέλες. 

Αυτός ο λόγος του Χρυσορήμονος συναντάται στην 76η ομιλία του στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, παρουσιάζουμε όλη την περικοπή:

Και τι δήποτε διαγγέλων αυτούς καλεί η ούτος φανερός έρχεται; Τιμών αυτούς και ταύτη ο δε Παύλος ότι αραπαγήσονται εν νεφέλες˙ είπε δε και τούτο ότε περί αναστάσεως διελέγετο. Αυτός γαρ φυσίν ο Κύριος καταβήσεται απ’ ουρανού εν κελεύσματι εν φωνή Αρχαγγέλου, ώστε αναστάντας μεν συλλέξουσιν Άγγελοι, συλλεγέντας δε αρπάζουσιν εν νεφέλαι.

       Μεταφράζουμε: Και γιατί ο Κύριος λοιπόν καλεί με αγγέλους τους εκλεκτούς αφού έρχεται τόσο φανερά; Αυτό το κάνει για να τους τιμήσει, αλλά ο Παύλος γράφει ότι θα αρπαγούν με νεφέλες, αυτό το είπε όταν ομιλούσε για την ανάσταση των νεκρών, λέγει δε ότι ο ίδιος ο Κύριος θα κατεβεί από τον ουρανό με πρόσταγμα με φωνή Αρχαγγέλου, ώστε λοιπόν αφού αναστηθούν οι εκλεκτοί θα τους συγκεντρώσουν οι άγγελοι και αφού συγκεντρωθούν θα τους αρπάξουν οι νεφέλες. 

Σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο και όλους τους Ορθόδοξους ερμηνευτές αυτά που αναφέρονται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κδ'30-31, 40-41, και εκείνα που έχουν γραφτεί την Α' Θεσσ. επιστολή δ'16-18, αφορούν την ημέρα της Β' Παρουσίας που είναι και η ημέρα της αναστάσεως όλων των νεκρών και ημέρα της παγκοσμίου κρίσεως. 

Οι Ορθόδοξοι δεν διασπούν αυτά τα γεγονότα, δεν τα τοποθετούν σε διαφορετικούς χρόνους, δεν δέχονται ότι έρχεται μια φορά ο Κύριος και αρπάζει μερικούς και τους ανεβάζει στον ουρανό και ότι μετά από 7 χρόνια κατεβαίνει και στήνει θρόνο στα Ιεροσόλυμα για 1000 χρόνια, και κατόπιν ανεβαίνει στον ουρανό, και πάλι κατεβαίνει για να κάνει γενική κρίσι. 

Αυτά είναι παραμύθια των Πεντηκοστιανών και των άλλων αιρετικών. 

Η ένδοξος παρουσία του Θεού συνοδεύεται από θεϊκή σάλπιγγα˙ αυτό συνέβει και στο όρος Σινά˙ άλλη ένδοξος εμφάνισις του Θεού θα είναι στην Β’ Παρουσία τότε θα ηχήσει το πρόσταγμα του Θεού η φωνή του αρχάγγελου και η σάλπιγγα του Θεού. 

Η πρώτη παρουσία του Κυρίου δεν ήταν ένδοξος αλλά ταπεινή και αφανής, δεν είχε μεγαλοπρεπή σαλπίσματα από την σάλπιγγα του Θεού, η Β' Παρουσία είναι γεμάτη μεγαλοπρέπεια, δονείτε από τους ήχους της Θεϊκής σάλπιγγος, κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον, τα σαλπίσματα θα είναι για να μας ξυπνήσουν, να μας σηκώσουν όρθιους, να μας φέρουν αγαλλίαση, να τονίσουν το εκπληκτικό γεγονός να φέρουν πόνο σε όσους δεν θα αρπαγούν για προϋπάντηση του Κυρίου. 

Πριν εμφανιστεί ο Κύριος και πριν ηχήσει η σάλπιγγα της Β' Παρουσίας του θα έχουν εκπληρωθεί όλες οι προφητείες όλων των προφητών. 

Οι τελευταίες προφητείες θα είναι για την συγκέντρωση των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, για τα προβλήματα και την θλίψη που θα δημιουργήσει ο ερχομός του Αντίχριστου, για την δράση των προφητών Ηλία και Ενώχ, για την επιστροφή των Ιουδαίων στον Χριστιανισμό.  Μέχρι και την εκπλήρωση της τελευταίας προφητείας, ο Ιησούς Χριστός θα παραμένει στον ουρανό.  Δεν θα ανεβοκατεβαίνει όπως το θέλουν οι Πεντηκοστιανοί. 

Έτσι διδάσκει η Αγία Γραφή. 

Ο απ. Πέτρος τι είπε στους Ισραηλίτες που είχαν συγκεντρωθεί στην στοά του Σολομώντος στο Ιουδαϊκό ναό μετά το θαύμα της θεραπείας του χωλού: είπε κάτι που δεν συμφωνεί καθόλου με το εσχατολογικό διάγραμμα των Πεντηκοστιανών: είπε ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε και αναλήφθηκε στον ουρανό και ο ουρανός θα τον κρατεί κοντά του μέχρι που να εκπληρωθούν όλα όσα προφητεύθηκαν ανά τους αιώνες από τους Αγίους Προφήτες. Πραξ γ'21 .Αυτός, ο Χριστός, είναι καθορισμένο να μείνει στον ουρανό ώσπου να πραγματοποιηθούν όλα όσα είπε ο Θεός με το στόμα όλων των Αγίων Προφητών του από πολύ παλαιά. 

Μόλις εκπληρωθεί και η τελευταία προφητεία τότε θα κατεβεί ο Χριστός, μια φορά θα κατεβεί, και με τη φωνή του και την Θεϊκή σάλπιγγα, θα αναστήσει τους νεκρούς. 

Με τους αγγέλους του θα συγκεντρώσει του δίκαιους και με τις θεϊκές νεφέλες θα τους βλέπει να αρπάζονται και να τον προϋπαντούν στον αέρα και να ενώνονται αιωνίως με την δόξα Του σαν σε αιώνιο πνευματικό γάμο.

Ας μην μας παραπλανούν λοιπόν οι Πεντηκοστιανοί με τις μυθώδεις διδασκαλίες τους για ανεβοκατεβάσματα του Χριστού, για πολλές αναστάσεις και πολλές κρίσεις, και ας μην ξεχνούμε το χωρίο Πράξεις γ'21 ὃν δεῖ οὐρανὸν μὲν δέξασθαι ἄχρι χρόνων ἀποκαταστάσεως πάντων ὧν ἐλάλησεν ὁ θεὸς διὰ στόματος πάντων, ἁγίων αὐτοῦ προφητῶν ἀπ' αἰῶνος, που τόσο μισούν οι αιρετικοί που λέει ότι μια φορά θα κατεβεί ο Χριστός. 

Ας μην ακούμε τους αιρετικούς, αυτοί διαστρεβλώνουν τις αλήθειες της Βίβλου, είναι τυφλοί οδηγοί......

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : http://panosrs.blogspot.com/2010/06/24.html ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟΝ 101ο ΨΑΛΜΟ

+Αρχιμ. .ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗΣ

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού πατρός)

    Τὴν αἰχμαλωσίαν Σιών, σὺ ἐξείλου ἐκ Βαβυλῶνος κἀμὲ ἐκ τῶν παθῶν, πρὸς ζωήν ἕλκυσον Λόγε. Ἐν τῷ Νότῳ οἱ σπείροντες δάκρυσιν ἐνθέοις, θεριοῦσι στάχυας, ἐν χαρᾷ ἀειζωΐας.

Ἁγίῳ Πνεύματι, πᾶσα ἀγαθοδωρία, ὡς Πατρὶ καὶ Υἱῷ συναστράπτει, ἐν ᾧ τὰ πάντα ζῇ καὶ κινεῖται. Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον τῶν ἀρετῶν, μάτην κοπιῶμεν, τὴν δὲ ψυχὴν σκέποντος, οὐδεὶς ἡμῶν πορθεῖται τὴν πόλιν.

Τοῦ καρποῦ τῆς γαστρός, τῷ Πνεύματι υἱοποιητῶς σοι τῷ Χριστῷ, ὡς Πατρὶ οἱ Ἅγιοι πάντοτέ εἰσι. Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐνθεωρεῖται πᾶσα ἁγιότης σοφία, οὐσιοῖ πᾶσαν γὰρ κτίσιν, αὐτῷ λατρεύσωμεν. Θεὸς γάρ, ὡς Πατρί τε καὶ Λόγῳ.

      Ο ψαλμός αυτός δεν δείχνει εκ πρώτης όψεως σαν θεολογικός και αντιαιρετικός. Αφού φαίνεται σαν Ψαλμός μετανοίας. Μάλιστα οι μελετητές του Ψαλτηρίου γνωρίζουν ότι υπάρχει μια ομάδα ψαλμών που χαρακτηρίζονται ως ψαλμοί μετάνοιας. Σαν 5ος ψαλμός μετανοίας θεωρείτε ετούτος, ο 101ος .

Δηλαδή, εδώ παρουσιάζεται ένας ταλαίπωρος Ισραηλίτης, που ζει την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος, μακριά από την Αγία πόλη, με κατεστραμμένο τον άγιο ναό της, συνειδητοποιεί την κατάσταση την δική του και τον ομοεθνών του, και γεμάτος πόνο και απελπισία συνθέτει ένα πονεμένο ποίημα μια προσευχή γεμάτη θλίψη.

Προσευχὴ τῷ πτωχῷ, ὅταν ἀκηδιάσῃ καὶ ἐναντίον Κυρίου ἐκχέῃ τὴν δέησιν αὐτοῦ. 

Πρόκειται για την επιγραφή του ψαλμού, ακηδιώ εδώ σημαίνει γεμίζω θλίψη και μελαγχολία. Προσευχή ενός δυστυχούς ανθρώπου, όταν μελαγχολήσει και στραφεί προς τον Κύριο και εκχύσει ενώπιον του όλο το παράπονό του. 

Η θλίψις του εξόριστου Ισραηλίτου επιτείνεται από τους χλευασμούς των Βαβυλωνίων, οι οποίοι ενεργούντο επί καθημερινής βάσεως, συνεχώς και ακαταπαύστως. Όλην την ημέραν ονείδιζόν με οι εχθροί μου, στίχος 9ος .

Εσείς είστε Ισραηλίτες, εσείς πιστεύετε ότι ο δικός σας Θεός είναι ο αληθινός, ενώ οι δικοί μας, ο Μαρντούκ, ο Ανού, η Ισταρ, είναι ψεύτικοι. Εσείς θεωρείτε τον δικό σας Θεό τον Γιαχβέ δυνατό και τους δικούς μας αδύνατους και ανύπαρκτους.  Που είναι ο αληθινός και δυνατός Θεός σας; Γιατί σας άφησε να περιπέσετε σε τέτοια χάλια;  Δεν του λέτε να δείξει την δύναμη του και να σας σηκώσει όρθιους; 

Αυτοί οι ονειδισμοί και οι εμπαιγμοί έμοιαζαν με μαχαιριές που πλήγωναν την ψυχή του.  Το μόνο που του απέμεινε ήταν να κλαίει, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, στίχος 7ος , δηλαδή κατάντησα σαν κλαψοπούλι που την νύχτα βγάζει θρηνώδεις κραυγές μέσα σε ερειπωμένο και ρημαγμένο σπίτι.  Αυτό θέλει να πει, ότι τον ταλαίπωρο Ισραηλίτη, τις νύχτες δεν τον έπιανε ύπνος, μέσα στο νυχτερινό σκοτάδι, που συμβόλιζε το σκοτάδι που είχε πέσει σε ολόκληρο το έθνος του, έκλαιγε και θρηνούσε, έβγαζε θρηνώδεις κραυγές ωσεί νυκτικόραξ. 

Διαβάζουμε στα λεξικά: Νυκτικόραξ: είδος κόρακος κράζοντος κατά το διάστημα της νυκτός, νυχτοκόρακας. 

Όταν ήμουν μικρός στην πατρίδα μου, σε ένα ορεινό χωριό της Παρνασίδος, άκουγα τις νύχτες κλαψοπούλια.  Μάλιστα μια φορά από ένα λόφο ή μάλλον βουναλάκι, που λέγεται Άη Λιάς, γεμάτο έλατα και με ένα εξωκλήσι του προφήτου Ηλία στο κέντρο, κάποια νύχτα ακούγονταν κάποιες θρηνώδεις φωνές ασυνήθιστες.  Δίπλα μου βρισκόταν η γιαγιά μου, την ρώτησα : "Τι είναι αυτό;"  Μου απάντησε : "Είναι αγριοκόκορας, κλαψοπούλι".

Με αυτήν την χαρακτηριστική έκφραση, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ο ευσεβής Ισραηλίτης, εκφράζει την τραγική και αξιολύπητη κατάσταση του Ιουδαϊκού έθνους στον καιρό της Βαβυλώνιου αιχμαλωσίας.  Φυσικά συναισθάνεται ότι όλο αυτό το κατάντημα, οφείλεται στις αμαρτίες του λαού οι οποίες παρόργισαν τον Θεό˙  ἐπάρας κατέῤῥαξάς με˙ με σήκωσες ψηλά και με σύντριψες στην Γη.  Όπως ένα πήλινο δοχείο το σηκώνει κάποιος ψηλά και στη συνέχεια το ρίχνει στη γη για να συντριβεί και να σκορπιστεί εδώ και εκεί, έτσι συνέβη με τον Ισραηλιτικό λαό.  Σηκώθηκε ψηλά ο λαός, ξεριζώθηκε δηλαδή από την χώρα του, και κατόπιν τινάχτηκε και συνετρίβει σε αλλόφυλη γη,  ἀπὸ προσώπου τῆς ὀργῆς σου καὶ τοῦ θυμοῦ σου, ὅτι ἐπάρας κατέῤῥαξάς με.

Δεν είναι όλο το μοτίβο του Ψαλμού θλιβερό, σε κάποιο στίχους εκφράζεται η γλυκιά ελπίδα ότι ο Κύριος θα κάνει έλεος και θα οικτηρίσει την Σιών, ακούωντας τις προσευχές των μετανοημένων και ταπεινών δούλων του˙ ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν.   

Ο ποιητής του Ψαλμού ποθεί να του χαρίσει ο Θεός μακρά έτη, ώστε να προλάβει  την ευλογημένη ημέρα της επανόδου του λαού στην γη των πατέρων του.  Μην με πάρεις στη μέση της ζωής μου, δώσε παράταση στον χρόνο της ζωής μου, μάκρυνε τις ημέρες μου, εσύ ζεις έτη ατελείωτα από γενεά σε γενεά, μὴ ἀναγάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου· ἐν γενεᾷ γενεῶν τὰ ἔτη σου, στίχος 25ος .

Εδώ υπάρχει ένας ωραίος αντιθετικός λόγος.  Εμείς οι άνθρωποι ζούμε λίγα έτη, εσύ ο Κύριος, ζεις από γενεά σε γενεά, τα έτη σου δεν τελειώνουν, κάνε έλεος, και χάρισε μου μερικά χρόνια, για να προλάβω την απελευθέρωση του λαού μου.

Ο Θεοδώρητος Κύρου στο ωραίο και μεγάλο έργο του, ερμηνεία εις τους Ψαλμούς, σχολιάζοντας τον 25ο στίχο παρατηρεί: Εν γενεά γενεών τα έτη Σου, Συ γαρ απέραντον έχεις το είναι, και ράδιον(εύκολο) Συ, και τους άλλους μακροβίους εργάσασθαι. 

Σε σένα που ζεις απέραντο χρόνο, και έχεις απέραντη ύπαρξη, είναι πολύ εύκολο να χαρίσεις σε κάποιους ανθρώπους πολλά χρόνια, και να τους καταστήσεις μακρόβιους.  Εσύ Θεέ μου έχεις χιλιάδες, μυριάδες, ατελείωτα έτη ζωής, δώσε μου λοιπόν και εμένα τριάντα, πενήντα, εξήντα χρόνια ακόμη, για να προλάβω την επιστροφή στην Σιών.

Καθώς ο λόγος ανεφέρθη στα προσόντα του Θεού, έγινε στην συνέχεια πιο θεολογικός και ποιο ωραίος, μεγαλοπρεπής θεολογικός λόγος, εσύ Κύριε στην αρχή, θεμελίωσες την Γη και έργα των δικών σου χειρών είναι οι ουρανοί, αυτοί θα απολεσθούν ενώ εσύ διαμένεις αμετάβλητος, αυτοί θα παλιώσουν σαν ρούχο που φορούμε και σαν επανωφόρι θα τους τυλίξεις και θα αλλάξουν, εσύ όμως είσαι πάντοτε ο ίδιος και τα έτη σου δεν θα εξαντληθούν. 

Ο Θεός είναι δημιουργός του ουρανού και της Γης, αλλά τα δημιουργήματά του, ολόκληρο το Σύμπαν, κάποια μελλοντική ημέρα θα χαλάσουν και θα χάσουν τη σημερινή μορφή. 

Με την επέμβαση του Θεού θα αλλαγούν και θα πάρουν άλλο σχήμα. 

Ο Θεός όμως δεν υπόκειται σε μεταβολές πάντοτε παραμένει ο ίδιος, ο αυτός, σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, όπως λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος στην ευχή της αναφοράς αεί ων, ωσαύτως ων, 

Ο Θεός είναι επίσης αιώνιος, παντοτινός, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. 

Δεν υπάρχει περίπτωση προχωρώντας προς το μέλλον, να ελαττωθούν τα έτη του Θεού και κάποτε να τελειώσουν, είναι αιώνιος, ατελεύτητος. 

Τώρα ας ελέγξουμε κάποιες φράσεις του Ψαλμού, στην αρχή διαβάζουμε, Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, στο 13ο στίχο, συ δε Κύριε, εις τον αιώνα μένεις, στον 16ο στίχο, καὶ φοβηθήσονται τὰ ἔθνη τὸ ὄνομά σου, Κύριε, στον 17ο στίχο, ότι οικοδομήσει Κύριος την Σιών, στον 20ο στιχο,  Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τὴν γῆν ἐπέβλεψε, στον 22ο στίχο, τοῦ ἀναγγεῖλαι ἐν Σιὼν τὸ ὄνομα Κυρίου, στον 23ο στίχο,  συναχθῆναι........βασιλεῖς τοῦ δουλεύειν τῷ Κυρίῳ.

Σε όλες αυτές τις φράσεις αν λάβουμε υπ' όψιν μας το Εβραϊκό πρωτότυπο, θα διαπιστώσουμε, ότι με το όνομα Κύριος, αποδίδεται το όνομα Γιαχβέ. 

Γιαχβέ ας εισακούσεις την προσευχή μου, εσύ Γιαχβέ διαμένεις αιώνια, ο Γιαχβέ κοίταξε από τον ουρανό προς την Γη, και λοιπά και λοιπά. 

Όπως έχουμε πει και άλλη φορά, Γιαχβέ είναι το Τετραγράμματον όνομα του Θεού, του αληθινού Θεού στον οποίον πίστεψαν ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, και όλοι οι απόγονοί τους. 

Όπου συναντάται στην Γραφή αυτό το όνομα, δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωσις να μην αφορά τον αληθινό Θεό, τον Γιαχβέ. 

Ορισμένες φορές συναντάται συντετμημένο, Γιάχ. Έτσι λέμε Χαλελού Γιάχ, αλληλού-ια, δηλαδή αινείτε τον Κύριον.

Λοιπόν στον εν λόγω ψαλμό, τον 101ο , υπάρχει ο Γιαχβέ στον οποίο προσεύχεται με πόνο ψυχής ο ταλαιπωρημένος και πικραμένος από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία Ισραηλίτης. 

Υπάρχει ο Γιαχβέ στον οποίο στρέφονται όλες οι ελπίδες των εξόριστων Ιουδαίων για επάνοδο στην πατρική γη, υπάρχει ο Γιαχβέ ο οποίος σύμφωνα με τους τελευταίους στίχους δημιούργησε τον ουρανό και την Γη και ο οποίος είναι όχι μόνο αμετάβλητος αλλά και αιώνιος. 

Ποιος είναι αυτός ο Γιαχβέ; 

Σε ποιον Γιαχβέ ομιλεί ο θλιμμένος Ιουδαίος; είναι ο Πατέρας; είναι ο Υιός; είναι το Άγιο Πνεύμα; 

Την απάντησή, μας την δίνει ο Απόστολος Παύλος.  Μελετώντας την περικοπή, Εβραίους α' 10-12, διαπιστώνουμε ότι ο Γιαχβέ του 101ου Ψαλμού, είναι ο Υιός του Θεού. 

Τα λόγια, κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν.   Αυτά τα λόγια αφορούν το πρόσωπο του Υιού. 

Η συνάφεια του λόγου του αποστόλου Παύλου έχει ως εξής: μην νομίσετε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας άγγελος, αν ήταν άγγελος δεν θα τον αποκαλούσε η Γραφή δημιουργό αιώνιο Γιαχβέ, τέτοια λόγια δεν πάνε στους αγγέλους, σε αυτούς πάνε άλλα λόγια, όπως εκείνα του 103ου Ψαλμού, αυτός που κάνει τους αγγέλους Του σαν τους άνεμους και τους λειτουργούς Του φλόγα πύρινη, παράβαλε Εβραίους α'7, προς μεν τους αγγέλους λέγει, έτσι γράφει ο Απόστολος και προσθέτει τον 4ο στίχο του 103ου Ψαλμού ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα,  ποιο κάτω παραπέμπει σε τρεις Ψαλμούς, σημειώνοντας ότι αυτές οι παραπομπές, δεν αφορούν τους αγγέλους, αλλά τον Υιόν, είπε προηγουμένως: και προς μεν τους αγγέλους λέγει, τώρα σημειώνει: προς δε τον Υιόν λέγει, και παραθέτει καταρχήν στίχους από τον 44ο Ψαλμό. 

Αυτοί οι στίχοι διακηρύττουν ότι ο Υιός είναι αληθινός Θεός, δίκαιος Θεός, καθήμενος σε αιώνιο βασιλικό θρόνο.

Μετά από αυτή την παραπομπή γράφει το "και" για να παραπέμψει και στον Ψαλμό που εξετάζουμε, τον 101ο , δηλαδή και τα προηγούμενα, από τον 44ο Ψαλμό, και τα επόμενα από τον 101ο  Ψαλμό, αναφέρονται στον Υιό.

Αλλά όπως είδαμε στον 101ο  πρώτο Ψαλμό υπάρχει έξη φορές το όνομα Γιαχβέ, με άλλα λόγια ο Υιός του Θεού σε ετούτον τον Ψαλμό, ονομάζεται έξι φορές Γιαχβέ. 

Εφόσον λοιπόν ο Υιός είναι Γιαχβέ, γιατί οι διάφοροι αιρετικοί όπως λόγου χάριν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι είναι κτίσμα; 

Μπορεί σύμφωνα με τα δεδομένα της Βίβλου να αποδοθεί σε κάποιο κτίσμα το όνομα το Τετραγράμματο; 

Μπορεί να χαρακτηρισθεί ένα κτίσμα ως αναλλοίωτος και αιώνιος Θεός; σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν;  

Μπορεί σε ένα κτίσμα να πει ο ευσεβής Ιουδαίος κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί;

Αυτό έλειπε τα κτίσματα να μετατραπούν σε κτίστη.... 

Όποιος με καθαρή καρδιά και καθαρό μυαλό μελετήσει τον 101ο Ψαλμό και παράλληλα το πρώτο Κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής θα το δει ολοκάθαρο, ότι ο Υιός είναι Γιαχβέ, όπως είναι και ο Πατήρ, όπως και το Άγιον Πνεύμα. 

Καταλαβαίνετε τώρα πόσο μεγάλη βλασφημία είναι να κατατάσσουν οι αιρετικοί τον Υιό του Θεού στα κτίσματα ;;  Αν κάποιος προσφωνήσει ένα Στρατηγό, δεκανέα, είναι πράγμα απαράδεκτο.  Αν τον Αρχιστράτηγο τον θεωρήσει απλό στρατιώτη, αυτό είναι ακόμη πιο απαράδεκτο.  Αυτά όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με το κακό που κάνουν οι αιρετικοί.

Τον αιώνιο Υιό του Θεού, τον Παντοδύναμο, τον Δημιουργό του Σύμπαντος, τον Γιαχβέ, τον κατεβάζουν στο επίπεδο των κτισμάτων ! Συγκεκριμένα, στο επίπεδο των αγγέλων ! Τον κατατάσσουν στα όντα, που κάποτε βρίσκονταν στην ανυπαρξία ! 

Πιο μεγάλη βλασφημία από αυτή, δεν μπορεί να υπάρξει ! Εκείνον που είναι έξω από τα όρια του τόπου και του χρόνου, τον κάνουν κτίσμα, δηλαδή τον εγκλείουν στα δεσμά του τόπου και του χρόνου. 

Μπορεί να ακούσουμε από τα χείλη των Ιεχωβιτών ‘'εμείς τον αγαπούμε τον Χριστό, είναι Κύριος μας, εκτελούμε τις εντολές του" αυτό μοιάζει με κωμικό. Φαντάσου κάποιος να κάνει τον Στρατηγό, δεκανέα, και να του λέει, ότι τον αγαπά, και τον σέβεται, και τον υπακούει... 

Συνιστούμε στους ακροατές μας να μελετήσουν αργά και προσεκτικά τον 101ο ψαλμό, και να εννοούν πίσω από τις λέξεις Γιαχβέ στο Εβραϊκό, Κύριος στην Ελληνική μετάφραση, το πρόσωπο του Υιού του Θεού. 

Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· εσύ Υιέ του Θεού, στην αρχή, δημιούργησες τον κόσμο. 

Υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες που πλησιάζουν το τρισεκατομμύριο και ο κάθε ένας από αυτούς έχει δισεκατομμύρια άστρα, όλα αυτά εσύ τα δημιούργησες. 

Με τέτοιους διαλογισμούς νιώθουμε το μεγαλείο του Υιού του Θεού αυτό που οι αιρετικοί το απορρίπτουν.  Και δεν είναι μόνο ο Υιός του Θεού δημιουργός του Σύμπαντος, αλλά και Κυβερνήτης του, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ρήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Και αυτή η φράσις ευρίσκεται στο πρώτο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής, και σημαίνει, ο Υιός του Θεού βαστάζει, περιφέρει, και κυβερνά τα πάντα, με το παντοδύναμο πρόσταγμα Του. 

Όπως με ένα λόγο δημιούργησε τα πάντα, έτσι και με ένα λόγο τα διακυβερνά. Δεν πρόκειται για λόγο ανθρώπων, αγγέλων, κτισμάτων, αν ήταν τέτοιος λόγος δεν θα μπορούσε να διαθέτει παντοδυναμία και να κατευθύνει τα Σύμπαντα, φέρων τε τὰ πάντα, αφού υπάρχει η λέξις πάντα, αντιλαμβανόμαστε ότι από το ένα μέρος έχουμε όλα τα δημιουργήματα, και από το άλλο, τον Δημιουργό τους και συντηρητή τους. 

Αυτή είναι η Ορθόδοξος πίστις, αυτό είναι το ποτήρι με το καθαρό νερό, τα ποτήρια των αιρετικών έχουν θολό νερό.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://panosrs.blogspot.com/2009_01_01_archive.html ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ

+ Αρχιμ.Δανιήλ Γούβαλη

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος

         

      Ιανουάριος του 1993 μια ολόκληρη οικογένεια που είχε μπλέξει επί χρόνια με την αίρεση των μαρτύρων του Ιεχωβά ετοιμαζόταν να ενταχθεί στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Πατέρας μητέρα και 4 παιδιά. Ο πατέρας σε μια στιγμή μας λέει: κάθε φορά που περνούσαμε με τα παιδιά μου έξω από εκκλησία τους έλεγα : "αυτή είναι η Βαβυλώνα, το άντρον του Διαβόλου" καταλαβαίνετε πόσο δυσκολεύθηκα να τα μεταπείσω και να τα μάθω να πηγαίνουν στην εκκλησία και να τα προετοιμάσω για το βάπτισμα.

Το ξέρετε αυτό αγαπητοί ακροατές; οι μάρτυρες του Ιεχωβά μόλις δουν μια εκκλησία λένε στα παιδιά τους αυτά τα φοβερά λόγια, στάζουν δηλητήριο στις απαλές ψυχές τους εναντίον των Χριστιανικών εκκλησιών, αυτό βέβαια είναι ένας καρπός από το αγκαθερό δέντρο.

Οι ρίζες και ο κορμός αυτού του δέντρου, αν είχαν επάνω τους επιγραφή θα έγραφαν :”Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός».

Αρνούνται την θεϊκή φύση του Χριστού και κατά συνέπεια μπορούν να αρνηθούν και ότι ανήκει στο Χριστό, προηγείται το μεγάλο κακό και έπονται τα υπόλοιπα.

Για εμάς του Χριστιανούς, ο Χριστός, είναι ο Γιαχβέ της δόξης, αυτό το αποκρούουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Κάτοχος της αιωνίου δόξης, πηγή της αιωνίου δόξης, γι' αυτούς είναι μόνο ο Πατήρ, όχι ο Υιος. Εδώ το τραγελαφικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί παρουσιάζονται σαν μελετητές της Αγίας Γραφής...

Για να δούμε όμως τι λέει επ' αυτού η Γραφή, συμμερίζεται τις απόψεις των αιρετικών; ξεκινούμε από το χωρίο θ'4 της προς Ρωμαίους Επιστολής οίτινές εισιν Ισραηλίται, ων η υιοθεσία και η δόξα, εδώ σημειώνει ο απόστολος ότι οι ομοεθνείς του Ισραηλίτες κατά τον παλαιό καιρό είχαν υιοθετηθεί από τον Θεόν, ήταν σαν παιδιά Του σαν περιουσία Του, σαν περιούσιος λαός, σαν οικείοι Του, έρχεται και σε ένα δεύτερο θέμα, στους Ισραηλίτες συνέβαινε κάτι το υπέροχο, κάτι εντελώς άγνωστο σε όλους τους άλλους λαούς της Γης, κατά καιρούς, εμφανιζόταν σε αυτούς ο Θεός, με την απερίγραπτη Θεϊκή του δόξα.

Εμφανιζόταν ενδόξως, είτε σε ορισμένα πρόσωπα, είτε και σε ολόκληρο το λαό.

Ας δούμε κάποια σχετικά περιστατικά, στεκόμαστε στο 16ο κεφάλαιο των Αριθμών. 

Εκεί αναφέρεται, ότι κάποιοι εγωιστές Ισραηλίτες, ο Κορέ, ο Δαθάν, ο Αβηρών, διάφορα επίσημα πρόσωπα, διάφοροι αρχηγοί ομάδων, έκαναν πραξικόπημα, αμφισβητούσαν την αρχηγία του Μωυσή και την αρχιεροσύνη του Ααρών.

Ο Κορέ επειδή καταγόταν και αυτός από την φυλή του Λεβί, το έφερε βαρέως το ότι δεν είχε ιεροσύνη όπως ο Ααρών.

Οι Δαθάν και Αβειρών, που ήταν και αδελφοί, κατηγορούσαν σκληρά τον Μωυσή ότι αντί να τους οδηγήσει σε γη όπου έτρεχε γάλα και μέλι, σε γη με εύφορους αγρούς και αμπέλια, τους ταλαιπωρούσε σε γη έρημη και άνυδρη, και είχε το θράσος, ο Μωυσής, να κάνει και τον αρχηγό.

Την άλλη μέρα το πρωί, μπροστα στην σκηνή του μαρτυρίου θα γίνονταν κρίσις, από τον ίδιο τον Θεό. Θα έδειχνε ο Θεός αν είχαν δίκιο οι πραξικοπηματίες η ο Μωυσής και ο Ααρών.

Πράγματι την άλλη μέρα, ο Θεός επενέβη, και τιμώρησε παραδειγματικά τους Κορέ, Δαθάν και Αβειρών και όσους τους είχαν ακούσει. 

Δεν θα επισέλθουμε σε λεπτομέρειες, ούτε θα περιγράψουμε πως άνοιξε η γη και κατάπιε τους απειθείς και εγωιστές, αλλά θα σταθούμε στην πρώτη σκηνή του δράματος.

Αριθ ιστ' 19-21 και επισυνέστησεν επ αυτούς Κορέ την πάσαν αυτού συναγωγήν παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου. και ώφθη η δόξα Κυρίου πάση τη συναγωγή. και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν και Ααρών λέγων· αποσχίσθητε εκ μέσου της συναγωγής ταύτης, και εξαναλώσω αυτούς εισάπαξ. 

Εδώ λοιπόν εμφανίστηκε ο Γιαχβέ, ο Θεός του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ, και καταρχήν μίλησε στον Μωυσή και στον Ααρών, ο Γιαχβέ, ο Κύριος δηλαδή, εμφανίστηκε με άρρητη Θεϊκή δόξα, γι’αυτό το ιερό κείμενο σημειώνει: και η δόξα του Κυρίου εφάνη εις πάσαν την συναγωγήν.

Η φράσις, η δόξα του Γιαχβέ εφάνη, η δόξα του Κυρίου εφάνη, ισοδυναμεί με την φράση, ο ένδοξος Κύριος, ο ένδοξος Γιαχβέ εφάνη η αλλιώς ο Κύριος της δόξης ο Γιαχβέ της δόξης, εφάνη.

Αυτός ο ένδοξος Κύριος για εμάς, είναι ο Γιαχβέ Υιος, ο Υιος του Θεού, που είναι Θεός και Υιος του Θεού, που είναι Γιαχβέ και Υιος του Γιαχβέ.

Για εμάς ο Υιος του Θεού είναι ο Κύριος της δόξης, είναι ο Γιαχβέ της δόξης, είναι ο κάτοχος της θεϊκής δόξης, ο φορεύς της θεϊκής δόξης. 

Έτσι το έζησαν και το εκήρυξαν οι πατέρες της εκκλησίας μας, έτσι το ένιωσαν οι Άγιοι Απόστολοι, έτσι το διετράνωσε και απόστολος Παύλος, μάλιστα ο απόστολος Παύλος  μας το παρέδωσε και εγγράφως. 

Ας ξεφυλλίσουμε τις πρώτες σελίδες της Α' προς Κορινθίους Επιστολής και ας σταθούμε εκεί που ομιλεί ο απόστολος  για τις δυο σοφίες, για την σοφία του παρόντος κόσμου, και για την σοφία του Θεού που προέρχεται από έναν άλλον κόσμο.

Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες περικοπές του Παύλου, Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων·  αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην(την οποίαν) ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν· ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν·  Α' Κορινθίους β'6-8. 

Εμάς μας ενδιαφέρει ο 8ος στίχος, Α Κορινθίους β'8. Αυτός ο στίχος είναι καταπέλτης εναντίον των αιρετικών εκείνων που αρνούνται ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. 

Με το ρήμα εσταύρωσαν, δηλώνεται η ανθρώπινη φύσις του Χριστού, σαν άνθρωπος πάσχει, σταυρώνεται, θανατώνεται, αλλά ο Χριστός έχει και Θεϊκή φύση, γι’αυτό και χαρακτηρίζεται με την υπέροχη φράση, την γεμάτη ουράνιο μεγαλείο, Κύριος της δόξης.

Α' Κορινθίους β'8, εάν εγνώριζαν οι άρχοντες αυτού του κόσμου την σοφίαν του Θεού, δεν θα εσταύρωναν τον Κύριον της δόξης, αυτό το β'8 ας το αποτυπώσουμε στο μυαλό μας, είναι ένα ισχυρό όπλο των μαρτύρων του Ιεχωβά, για να το θυμόμαστε το 8 εύκολα, να φέρουμε στο νου μας την κιβωτό του Νώε που είχε μέσα 8 ανθρώπους. 

Α' Κορινθίους β'8 ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν·  Οι ταλαίπωροι μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτοί θα ήθελαν να γράφει: ει γαρ έγνωσαν ουκ αν τον αρχάγγελο Μιχαήλ εσταύρωσαν.  Γι' αυτούς ο Χριστός γίνεται αρχάγγελος και όχι αρχάγγελος Γαβριήλ η Ραφαήλ αλλά Μιχαήλ.

Μεγαλύτερη διαστρέβλωση του λόγου του Θεού δεν μπορούσε να γίνει!!

Όταν αυτοί οι αιρετικοί γυροφέρνουν κάποιον Ορθόδοξο Χριστιανό, δεν του λένε από την αρχή ότι ο Υιος του Θεού ταυτίζεται με τον αρχάγγελο Μιχαήλ, αυτό θα το πουν αργότερα, αφού θα του ρίξουν αρκετό σκοτάδι στα μάτια της ψυχής του.  Η αίρεσις και η πονηρία πηγαίνουν μαζί, χέρι με χέρι.

Ένας που μελετά την Αγία Γραφή και διαθέτει στοιχειώδη νόηση, γνωρίζει καλά, ότι ποτέ ένας άγγελος όσο μεγάλος και να είναι, δεν μπορεί να ονομαστεί Κύριος της δόξης.

Ο Ησαΐας είδε τον Γιαχβέ Σαβαώθ, δηλαδή τον Κύριο Παντοκράτορα, τον είδε γεμάτο δόξα.  Όταν ζούσε ο προφήτης, ένδοξα πρόσωπα επάνω στην Γη ήταν οι επικεφαλείς των διαφόρων αυτοκρατοριών, όπως ο αυτοκράτωρ των Ασσυρίων, όπως ο Φαραώ της Αιγύπτου.  Όταν καθόταν ο βασιλεύς επάνω στον θρόνο του, με το διάδημα, με το σκήπτρο, με τα βασιλικά εμβλήματα, με την μεγαλοπρεπή αμφίεση του, ήταν ότι ποιο λαμπρό και ποιο ένδοξο μπορούσε να αντικρίσει κανείς επάνω στην Γη. Ο Γιαχβέ Σαβαώθ, εμφανίστηκε στο Ησαΐα ως βασιλεύς καθισμένος σε υψηλό και μεγαλοπρεπή θρόνο. 

Ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της δόξης που αντίκρισαν τα μάτια του Προφήτου, εδώ βέβαια δεν επρόκειτο για ανθρώπινη βασιλική δόξα, αλλά για την δόξα του αιωνίου Θεού, του Βασιλέως των αιώνων.

Η δόξα του Γιαχβέ Σαβαώθ επετείνετο από την παρουσία και την μελωδία ανωτάτων αγγέλων, των Σεραφείμ. Αυτά πετούσαν γύρω από τον θεϊκό θρόνο, αναμέλποντας τον Τρισάγιον ύμνον, Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ.

Τον υπερένδοξο Θεό δεν άντεχαν να τον ατενίσουν κατά πρόσωπο, δεν μπορούσαν να  υπομείνουν την ακτίνα της Θείας δόξης, γι' αυτό με 2 φτερά σκέπαζαν το πρόσωπό τους. Ο Ησαΐας είδε να εκπηγάζει από τον Θεό μια απερίγραπτη Θεϊκή δόξα και να ξεχύνεται σε όλη την Γη. Γι' αυτό και τα Σεραφείμ έλεγαν: πλήρης πάσα η Γη της δόξης αυτού.

Ότι να πούμε και ότι να υποψιαστούμε εμείς οι άνθρωποι, αδυνατούμε να συλλάβουμε το ένδοξο μεγαλείο του Θεού που είδε ο Ησαΐας, είδον οι οφθαλμοί μου τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων, έγραψε ο προφήτης, εδώ πρόκειται για απερινόητη βασιλική δόξα, ο Ησαΐας είδε τον Γιαχβέ της δόξης.  

Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, οι Απόστολοι αρκετές φορές επεξηγούν αυτά που περιγράφονται στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης.

Έτσι στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, διακηρύσσεται ότι, η δόξα που αντίκρισε ο Ησαΐας, ήταν η δόξα του Υιού του Θεού.  Δηλαδή ο ένδοξος Κύριος, ο Γιαχβέ της δόξης, που καθόταν πάνω σε υψηλό και επηρμένον θρόνον, ήταν ο Υιος του Θεού.

Έτσι μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Που το λέει; Στο δωδέκατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Και ο μεν Ιωάννης το λέει, οι αιρετικοί όμως δεν το βλέπουν; Τι σόι διάβασμα κάνουν στην Αγία Γραφή; Μα είναι διάβασμα άλλα να διδάσκει η Γραφή, και αλλά να καταλαβαίνεις εσύ; Που ακριβώς το γράφει ο Ιωάννης; στους στίχους 37 έως 43 του ιβ', του δωδεκάτου δηλαδή κεφαλαίου.

Σε αυτούς τους επτά στίχους μεταξύ των άλλων γίνεται λόγος και για δυο δόξες, την δόξα του Θεού, και την δόξα των ανθρώπων. 

Γίνεται αναφορά σε ανθρώπους που αγάπησαν περισσότερο την ανθρώπινη δόξα, και λιγότερο την Θεϊκή. Υπάρχει και μια αναφορά στην δόξα που αντίκρισε ο προφήτης Ησαΐας, και τονίζεται καθαρά, ότι η δόξα που είδε ο προφήτης, είναι η δόξα του Χριστού.

Ταύτα είπεν Ησαίας ότε είδεν την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού όμως μέντοι και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, αλλά δια τους Φαρισαίους ουχ ωμολόγουν, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται· ο Ησαΐας είδε την δόξα αυτού, δηλαδή του Χριστού, πολλοί από τους άρχοντες επίστευσαν εις αυτόν, δηλαδή στον Χριστόν. 

Η αντωνυμία, αυτός, εδώ αφορά το ίδιο πρόσωπο, τον Χριστό, διότι στην συνέχεια, λέει, πολλοί άρχοντες επίστευσαν σε αυτόν αλλά φοβούνταν να το ομολογήσουν για να μην τους αφορίσουν οι Φαρισαίοι. 

Εάν επρόκειτο για τον Θεό Πάτερα, δεν συνέτρεχε κίνδυνος αφορισμού, τέτοιος κίνδυνος υπήρχε εάν πίστευαν στον Χριστό, στον Υιό του Θεού.

Τον Ιησού δεν τον δέχονταν οι Φαρισαίοι. 

Ο λόγος του Θεού λοιπόν, καταδεικνύει ότι ο Κύριος της δόξης, είναι ο Υιος του Θεού.

Έτσι μας διδάσκει ο απόστολος Παύλος με το χωρίο Α' Κορινθίους β'8, έτσι μας διδάσκει και ο Θεολόγος Ιωάννης, όταν διευκρινίζει ότι ο προφήτης Ησαΐας είδε την βασιλική δόξα και μεγαλοπρέπεια του Υιού του Θεού. 

Βέβαια όταν λέμε όταν ο Ησαΐας είδε την δόξα του Γιαχβέ Υιού αυτό σημαίνει ότι είδε και την δόξα του Γιαχβέ Πατρός, διότι έχουν την ίδια δόξα, αυτό στηρίζεται στο ομοούσιον, διαφορετικά τα πρόσωπα αλλά κοινή η Θεϊκή ουσία, κοινή η Θεϊκή ενέργεια, η δε Θεϊκή δόξα, δεν είναι τίποτα άλλο από Θεϊκή ενέργεια.

Η λαμπρότητα του Υιού είναι και λαμπρότητα του Πατρός, αυτό καταφαίνεται και από όσα γράφονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 21 κεφάλαιο, εκεί περιγράφεται ο Παράδεισος με την συμβολική εικόνα επουρανίου δοξασμένης πόλεως.

Στο εδάφιο 23 διαβάζουμε: και η πολις ου χρείαν εχει του Ήλιου ουδέ της Σελήνης ίνα φαίνωσιν εν αυτή η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν και ο λύχνος αυτής το Αρνίον. 

Δηλαδή, η πόλις δεν χρειάζεται Ήλιο η Φεγγάρι για να την φωτίζουν, διότι η δόξα του Θεού την περιέλουσε με φως, και σαν λάμπα της έχει το Αρνίον, δηλαδή τον Χριστό.

Ας προσέξουμε καλά τις έννοιες, η άνω Ιερουσαλήμ δεν χρειάζεται το υλικό φως του Ήλιου η της Σελήνης, η πόλις είναι πνευματική, ουρανία, και διαθέτει άυλο, ουράνιο φωτισμό, ο οποίος προέρχεται από την δόξα του Θεού. 

Και προχωρούμε, χρειάζεται φωτισμό που προέρχεται από έναν ουράνιο λαμπτήρα, τον Χριστό, με ποιο απλά λόγια, η πόλις δεν φωτίζεται από υλικά φώτα, η πόλις φωτίζεται από τον Πατέρα και τον Υιό.

Το ένδοξο φως της ουρανίου πόλεως, πηγάζει από το λυχνάρι που λέγεται Θεός, αλλά προέρχεται και από το λυχνάρι που λέγεται Υιος του Θεού, Αμνός του Θεού, Αρνίον.

Ένδοξο φως διαχέεται από το λυχνάρι του Θεού, ένδοξο φως ξεχύνεται και από το λυχνάρι του Υιού του Θεού, πρόκειται για το ίδιο Θεϊκό φως. 

Αν ο Πατέρας είναι άκτιστος και ο Υιος είναι  κτιστός, τότε δεν μπορεί το φως που προέρχεται από τον Πατέρα, ένα άκτιστο και άπειρο φως, να τίθεται στο ίδιο επίπεδο λάμψεως και φωτεινότητος, με ένα φως κτιστό και πεπερασμένο.

Τότε το ιερό κείμενο δεν χρειαζόταν να πει ότι την Άνω Ιερουσαλήμ την φωτίζει ο Πατέρας και ο Υιος, θα αρκούσε μόνο το φως του Θεού Πατρός, δεν θα προσετίθετο η φράσις, και το λυχνάρι που την φωτίζει είναι το Αρνίον, αυτό θα ήταν περιττό. 

Για φανταστείτε μια αίθουσα που φωτίζεται από μια λάμπα των χιλίων κηρίων, θα ήταν αστείο να τοποθετηθεί σε αυτή και μια δεύτερη λάμπα του ενός κηρίου και να βρεθεί κάποιος σοβαρός συγγραφεύς και να γράψει ότι η εν λόγω αίθουσα φωτίζεται από τις 2 αυτές λάμπες, θα ήταν αστείο και καταγέλαστο.

Για τους χριστιανούς όμως και ο Υιος είναι Κύριος της δόξης, Κύριος της λαμπρότητος, Κύριος του φωτός.

Στα Ευαγγέλια ονομάζεται το Φως του κόσμου, το Φως το αληθινόν, γι' αυτό δεν δημιουργείτε κανένα πρόβλημα όταν η Αποκάλυψις πλάι στη φωτεινή πηγή του Θεού, τοποθετεί και την φωτεινή του πηγή του Υιού του Θεού, και επισημαίνει ότι από αυτούς τους δυο φωταγωγείτε η ουρανία πόλις.

Η φωτεινή λάμψις που ξεχύνεται από τον πρώτο, είναι ίδια φωτεινή λάμψις που ξεπροβάλλει από τον δεύτερο, και αυτό δια την κοινην ουσίαν.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη άποψη ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης προς το τέλος αυτού του προφητικού βιβλίου γίνεται λόγος για την φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και παγκοσμίου κρίσεως και ο κριτής, δηλαδή ο Χριστός, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ που θα έχει σαν πρόδρομο της επιφανούς παρουσίας του τον προφήτη Ηλία.

Θυμηθείτε το απολυτίκιο του προφήτου Ηλία, Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού..

Σε αυτό το κείμενο, χαρακτηρίζεται ο Χριστός, ως ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ιδού έρχεται ημέρα η οποία θα καίει ως κλίβανος και όλοι οι περήφανοι και όλοι όσοι ασεβούν, θα είναι σαν το άχυρο και η μέρα που έρχεται θα τους κατακαύσει, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα αφήσει σε αυτούς ρίζαν και κλάδους, εις εσάς όμως που φοβησθαι το όνομά μου θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης με ίασιν εις τας πτέρυγας αυτού. 

Κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, ο Χριστός θα είναι για τους υπερήφανους και τους ασεβείς πυρ καταναλίσκον, αλλά για τους δικαίους και ταπεινούς θα είναι ένδοξος, ανατολή ωραιότατου Ηλίου, θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης, η φωτεινότητα και η λάμψις της θεϊκής φύσεως του Χριστού η οποία θα εκδηλωθεί επίσημα κατά την ημέρα της Κρίσεως δεν μπορεί να δηλωθεί με ποιο εκφραστική εικόνα από αυτή του Ηλίου θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον Χριστό όχι μόνο Κύριον την δόξης, αλλά και Ήλιον της δόξης, πρόκειται βέβαια για Ήλιο πνευματικής, άυλης, επουρανίου δόξης, γι' αυτό και ο προφήτης τον περιγράφει ως Ήλιο της δικαιοσύνης. 

Αυτός ο Ήλιος της δικαιοσύνης θα ανατέλλει με άρρητη δόξα κατά την επιφανή ημέρα του Κυρίου, τότε όλοι οι ευσεβείς θα νιώσουν γεμάτοι αγαλλίαση ότι ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ της δόξης, τότε όλοι τους θα περιλουστούν από την Θεϊκή του δόξα. 

Στην διάρκεια του παρόντος αιώνος, κρύβει την δόξα Του, τότε όμως η δόξα Του θα διαπεράσει όλους στους δίκαιους, τότε όλοι οι πραγματικοί Χριστιανοί θα ακτινοβολούν, θα λάμπουν από δόξα, σχετικώς ας θυμηθούμε κάποιο χωριο απο την προς Κολλασαείς Επιστολή του αποστόλου  Παύλου, όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή υμών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη. 

Μέσα στους αληθινούς Χριστιανούς, υπάρχει κρυμμένη η δόξα του Χριστού, εκείνη την ημέρα αυτή η δόξα θα λάμψει περίτρανα και έτσι οι Χριστιανοί θα εμφανιστούν όλο δόξα και λαμπρότητα. 

Όλοι οι άγιοι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας θα λάμπουν σαν τον Ήλιο, διότι θα φωτίζονται από τον ήλιο Χριστό, τον Ήλιο της δικαιοσύνης ας θυμηθούμε τον 109 Ψαλμό μετά σου η αρχή εν ημέρα της δυνάμεώς σου εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου· ας φέρουμε στο νου μας την Θεϊκή λάμψη που αντίκρισε ο απόστολος Παύλος ο τότε Σαύλος όταν συνάντησε τον Χριστό στον δρόμο προς την Δαμασκό εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φως από του ουρανού Πραξεις θ'3 ημέρας μέσης κατά την οδόν είδον, βασιλεύ, ουρανόθεν υπέρ την λαμπρότητα του ηλίου περιλάμψαν με φως και τους συν εμοί πορευομένους·Πραξ κστ' 13, τότε ο απόστολος Παύλος κατάλαβε ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος την δόξης, ήταν τόσο υπερβολικά ένδοξη η λαμπρότητα του ώστε δεν το άντεξε η όρασίς του, επί τρεις ημέρες δεν μπορούσε να δει. 

Οι τρεις κορυφαίοι απόστολοι, όχι στο δρόμο προς την Δαμασκό, αλλά στην κορυφή του όρους Θαβώρ, κατενόησαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης. 

Η δόξα της Θεότητός Του που ήταν κρυμμένη πίσω από το ταπεινό παραπέτασμα της σάρκας, αφέθηκε για κάποιες στιγμές ελεύθερη να εκδηλωθεί. 

Μέσα από τον Χριστό ξεχύθηκε η Θεϊκή δόξα και όλα γύρω του τα κατέστησε ένδοξα. 

Ακόμη και τα ενδύματά Του διαποτίστηκαν από Θεϊκή δόξα και απέκτησαν τέτοια λευκότητα που κανένας λευκαντής της Γης δεν μπορούσε να δώσει. 

Και οι 2 μεγάλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ο Μωυσής και ο Ηλίας που εμφανίστηκαν τότε, διαπεράστηκαν και αυτοί από την δόξα που πήγασε από τον σώμα του Χριστού και ιδού άνδρες δύο συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήσαν Μωϋσής και Ηλίας, οι οφθέντες εν δόξη και λοιπά. 

 Όποιος διαβάσει προσεκτικά τα κείμενα των Αγίων Πατέρων, τα κείμενα του Αγίου Γρηγορίου του  Παλαμά, αλλά και κείμενα σύγχρονα, όπως του πατρός Σωφρονίου Σαχάρωφ, θα κατανοήσει πράγματι ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης, θα βοηθηθεί να το κατανοήσει.

Όσοι παραδέχονται την δύναμη της προσευχής, ας προσεύχονται καρτερικά και για τους πλανεμένους αδελφούς μας, τους μάρτυρες του Ιεχωβά, που έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωμένη αντίληψη για το πρόσωπο του Χριστού. Είθε να ανανήψουν και να καταλάβουν ότι ο Υιος του Θεού είναι το φως του κόσμου, είναι φως αληθινόν που γεννάται εκ φωτός αληθινού, είναι ο Γιαχβέ Σαβαώθ, κατά την μαρτυρία του Ησαΐα και του Ευαγγελιστου Ιωάννου.

Είναι ο Κύριος της δόξης, ας το καταλάβουν. Αμήν.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://panosrs.blogspot.com/2010/07/blog-post_2288.html ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

Μία η ημέρα Του Κυρίου

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

      Για μας τους Ορθοδόξους η ημέρα του Κυρίου είναι μία ημέρα που συγχρόνως και ταυτοχρόνως είναι ημέρα κατά την οποία θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί ημέρα της παγκόσμιας δίκης, ημέρα της αλλαγής του σύμπαντος, το οποίο από φθαρτό θα γίνη άφθαρτο και ένδοξο ημέρα αρπαγής όλων των αγίων και δικαίων στον ουρανό, θα είναι ημέρα κατά την οποία αρχίζει η αιωνία μακαριότητα των δικαίων, καθώς και η αιωνία καταδίκη των αμαρτωλών. Ημέρα κατά την οποία θα νικηθή τελεσίδικα η φθορά και ο θάνατος. Ημέρα κατά την οποία θα εξουδετερωθή κάθε αντίθεος δύναμις.

      Πρόκειται για μία μοναδική, συγκεκριμένη και ανεπανάληπτη ημέρα. Ένα βράδυ πριν κοιμηθώ, σκέφθηκα να διαβάσω την Β' επιστολή του Αποστόλου Πέτρου. Ήθελα να παραδοθώ στον ύπνο με τον νου μου διαποτισμένο με σκέψεις που θα επήγαζαν από λόγια της Γραφής. Επειδή εκείνο τον καιρό προσπαθούσα να κατατοπίσω κάποιους Χριστιανούς πάνω σε εσχατολογικές πλάνες των Πεντηκοστιανών, πρόσεξα ιδιαίτερα κάποια χωρία αυτής της επιστολής.

Αναφέρεται συχνά ο Απόστολος σ' αυτήν την ημέρα, και την ονομάζει «ημέρα κρίσεως» (β' 9) «ημέρα κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων» (γ' 7) «ημέρα Κυρίου» (γ' 10). Να σημειώσουμε ότι στο τελευταίο χωρίο που αναφέραμε, το γ' 10, η λέξις «ημέρα» εκφέρεται με το άρθρο, «θα έλθη δε η ημέρα Κυρίου». Αυτό σημαίνει ότι αυτή η ημέρα είναι μία, συγκεκριμένη και γνωστή ως ημέρα που θα δράση ο Κύριος και θα θέση τέρμα στην αταξία και στο κακό.

Επίσης, στο χωρίο γ' 4 χρησιμοποιείται έναρθρα η λέξις «παρουσία» σε συσχετισμό βέβαια με την «ημέρα του Κυρίου» όπως φαίνεται από τους στίχους οι οποίοι ακολουθούν - «που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού». Εδώ βλέπουμε ενικό αριθμό, διότι δεν αναμένονται δύο ή τρεις παρουσίες ακόμη, όπως λένε οι Πεντηκοστιανοί. 

Στο χωρίο γ' 12 υπάρχει συνδυασμός των λέξεων, «παρουσία» και «ημέρα του Θεού». Πιο πάνω μίλησε για «ημέρα Κυρίου», τώρα χρησιμοποιεί την φράσι «ημέρα Θεού». Φυσικά, είναι το ίδιο και πρόκειται για μία και την αυτή ημέρα. Λοιπόν το χωρίο αυτό έχει ως εξής, «. . . προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν της του Θεού ημέρας». Άξιο σημειώσεως ότι και η λέξις «παρουσία» είναι με άρθρο, καθώς και η λέξις «ημέρα». Αυτό δηλώνει ότι πρόκειται για μία και συγκεκριμένη ημέρα, όχι για περισσότερες ημέρες ή για περισσότερες παρουσίες. Κατ' αυτήν την ημέρα, μας λέει ο Απόστολος Πέτρος, θα διαλυθή ο παρών φθαρτός και πεπαλαιωμένος κόσμος και θα ξεπροβάλη ο άφθαρτος κόσμος του μέλλοντος αιώνος, ο οποίος εδώ ορίζεται με την φράσι, «καινούργιοι ουρανοί και γη καινούργια» (γ' 13). 

Στο χωρίο α' 19, ο Απόστολος γίνεται λίγο ποιητής και παρουσιάζει από την πλευρά των δικαίων όλο τον παρόντα κόσμο σαν σκοτεινή περιοχή και όλο τον μέλλοντα σαν χώρο φωτεινό, που εγκαινιάζεται με την ημέρα της Β' Παρουσίας, όπου ο Χριστός παρομοιάζεται με το άστρο της αυγής. Τι όμορφα που είναι τα λόγια της Γραφής! «Και έχουμε πιο βέβαιο τον λόγο των Προφητών, στον οποίο καλά κάνετε και προσέχετε και τον έχετε σαν λυχνάρι που φωτίζει σ' ένα τόπο σκοτεινό, μέχρις ότου γλυκοχαράξη η ημέρα και το άστρο της αυγής ανατείλη στις καρδιές σας». 

Για κάθε καλοπροαίρετο χριστιανό που μελέτα με καθαρό νου την Αγία Γραφή και εν προκειμένω την Β' επιστολή του Αποστόλου Πέτρου γίνεται αντιληπτό, ότι μία είναι η ημέρα που θα συμβούν τα συγκλονιστικά γεγονότα. Είναι η τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας.

Πριν από αυτήν θα υπάρξουν στον αγρό ζιζάνια, ταραχή, θλίψις στον κόσμο, θάνατος, φθορά, σκοτάδι, φυσικό και ηθικό κακό, πειρασμοί, δύναμις της αμαρτίας, Αντίχριστος κ.λ.π. Θ' ανατείλη όμως μία ημέρα, μία και μοναδική, που εδώ ο Πέτρος την ονομάζει με τα ονόματα που είδαμε, όπου για τους ασεβείς και αμαρτωλούς αρχίζει η αιωνία καταδίκη και για τους δικαίους η ζωή μέσα στο φως της ημέρας, στους καινούργιους ουρανούς και στην καινούργια γη, όπου θα βασιλεύη η αρετή, η καλωσύνη, η δικαιοσύνη. 

Στα χρόνια που γράφθηκε αυτή η επιστολή, 64 ή 66 μ. Χ., άρχισαν να προβληματίζονται κάποιοι Χριστιανοί, λέγοντας, «πότε θα έλθη η ημέρα του Κυρίου»; «γιατί αργεί»; Στο τρίτο κεφάλαιο ο Απόστολος άπαντα σ' αυτές τις ερωτήσεις. Εμάς τώρα, δεν μας αφορούν οι απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα, αλλά μας ενδιαφέρει να προσέξουμε κάτι άλλο. Διαπιστώνουμε ότι τόσο οι ερωτήσεις, όσο και οι απαντήσεις δείχνουν καθαρά ότι δεν αναμένονται περισσότερες από μία ημέρες του Κυρίου ή παρουσίες δεν αναμένονται περισσότερες κρίσεις ή αλλαγές στο σύμπαν ή αναστάσεις νεκρών.

Σ' αυτό το θέμα δίνει και παίρνει ο ενικός αριθμός: «η παρουσία», η «ημέρα του Θεού», «η παρουσία της ημέρας του Θεού», «η ημέρα του Κυρίου», ημέρα που χαράζει και που συνοδεύεται με το άστρο της αυγής, «ημέρα κρίσεως», «ημέρα κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων». 

Παρόμοια εκφράζεται και ο άλλος Κορυφαίος Απόστολος στην προς Εφεσίους επιστολή (δ' 30), «να μην λυπείτε το Άγιο Πνεύμα του Θεού, με το οποίο σφραγισθήκατε για την ημέρα της απολυτρώσεως». 

Εδώ προτρέπει τους Χριστιανούς να μη συμπεριφέρονται άπρεπα και να μη λυπούν το Άγιο Πνεύμα, με το οποίο σφραγίσθηκαν μέσω του Μυστηρίου του Χρίσματος. Η τελετή του Χρίσματος, η δωρεά της χάριτος του αγίου Πνεύματος, ανοίγει τον δρόμο για να λάβουμε απολύτρωσι κατά την ημέρα της Β' Παρουσίας. 

Όσο ζούμε σ' αυτόν τον κόσμο, πάντοτε θα υποφέρουμε από κάτι, πάντοτε θα μας θλίβουν οι νόμοι της φθοράς, η δύναμις της αμαρτίας, ο φθόνος του διαβόλου, η κακία των ασεβών και αμαρτωλών, ο φόβος του θανάτου. Από όλα αυτά θα απολυτρωθούμε άπαξ δια παντός την ημέρα της Β' Παρουσίας, η οποία ορίζεται με τον ωραίο χαρακτηρισμό, «ημέρα απολυτρώσεως».

Αυτήν την ημέρα θα λυτρωθούμε από όλα τα σκοτάδια. Υπομονή λοιπόν «έως ου ημέρα διαυγάση και φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών». 

Παντού λοιπόν λόγος για ημέρα, όχι για ημέρες. Ενικός αριθμός, γιατί όλα θα γίνουν μια φορά. Όλα θα τα κάνη ο Χριστός. Τότε θα εκδηλωθή το βασιλικό αξίωμά του. Συνοδευόμενος από αναρίθμητες στρατιές αγγέλων θα εμφανισθή ως παγκόσμιος δικαστής, και θα καθήση πάνω σε ένδοξο θρόνο για να κρίνη όλους τους ανθρώπους. Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος, ορισμένες φορές την αποκαλεί «ημέρα Χριστού». Η λέξις «Χριστός» οδηγεί την σκέψι στα τρία μεσσιακά αξιώματα, το προφητικό, το αρχιερατικό και το βασιλικό. Στον Γολγοθά εκδηλώθηκε το αρχιερατικό, ομοίως και στην τέλεσι της Ευχαριστίας στο Μυστικό Δείπνο. Στην ημέρα όμως της Β' Παρουσίας θα εκδηλωθή το βασιλικό. 

Ας δούμε ένα σχετικό χωρίο. Φιλιπ. β' 16, «κρατώντας στερεά τον λόγο της ζωής για να μπορώ να καυχηθώ κατά την ημέρα του Χριστού». 

Κι εδώ λόγος για την ίδια ημέρα, για μία ημέρα. Αναμένεται μία ημέρα κατά την οποία ο Απόστολος Παύλος, και γενικώς όλοι οι Απόστολοι και οι Ποιμένες της Εκκλησίας θα νοιώσουν μεγάλη καύχησι, όταν δουν ότι καρποφόρησε αυτό που έσπειραν στις ψυχές των ανθρώπων, όταν δουν ότι πολλοί έγιναν Χριστιανοί και κράτησαν σταθερά, χωρίς υποχωρήσεις και αμφιβολίες αυτόν τον λόγο «λόγον ζωής επέχοντες». Η φράσις «λόγος ζωής» αφήνει να εννοηθή ότι υπάρχει και «λόγος θανάτου». Αυτόν τον κηρύττουν οι αντίθετοι. 

Τι ωραίες εκφράσεις! Πόσο όμορφα είναι τα λόγια της Γραφής! «...τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκόλιας και διεστραμμένης, εν οις φαίνεσθε ως φωστήρες εν κόσμω, λόγον ζωής επέχοντες, εις καύχημα εμοί εις ημέρα Χριστού, ότι ουκ εις κενόν έδραμον ουδέ εις κενόν εκοπίασα».

Ας μη παραθέσουμε άλλα χωρία. Όσα παρουσιάσαμε δείχνουν ολοκάθαρα και ολοφώτεινα ότι αναμένεται μία ημέρα. Αυτή θα είναι σαν θύρα που θα κλείνη τον παρόντα αιώνα και θα ανοίγη τον μέλλοντα. Η ευχή μας είναι: Κάποια μάτια να μη θολώνουν και να μη βλέπουν τα μονά ως διπλά και τριπλά. 

Αγαπητοί Πεντηκοστιανοί, ανοίξετε τους οφθαλμούς σας και κοιτάτε τις φράσεις της Γραφής, η ημέρα του Κυρίου, η ημέρα του Θεού, η ημέρα του Χριστού, ημέρα κρίσεως, μεγάλη ημέρα (Ιούδα 6), ημέρα οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού (Ρωμ. β' 5 12) ημέρα απολυτρώσεως, εκείνη η ημέρα (Β' Θεσ. α 10 - Β' Τιμ. α' 12). 

Προσέξετε ότι σε ορισμένα χωρία τίθεται απλώς η λέξις «ημέρα», και μάλιστα με το άρθρον. Ένα παράδειγμα: «Να μη εγκαταλείπουμε τις συναθροίσεις μας, καθώς το συνηθίζουν μερικοί, αλλά να προτρέπουμε και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο και μάλιστα αφού βλέπετε να πλησιάζη η ημέρα» (Εβρ. Γ 25).

Να το χωνέψετε καλά στο μυαλό σας. Μία παρουσία του Κυρίου αναμένεται. Κατ' αυτήν θα γίνη και το παγκόσμιο δικαστήριο όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο. Είναι η ημέρα του Χριστού. Τότε θα μιλήση ο Χριστός, ο οποίος μέχρι εκείνη την ημέρα πολλές φορές φαίνεται σιωπηλός, μέχρι που να νομίζεται και ως ανύπαρκτος. Μέχρι τότε βλέπουμε ημέρες του κακού, ημέρες των ασεβών. Θα δούμε και ημέρες του Αντίχριστου. Θα προηγηθούν σκοτεινές καταστάσεις. Πάντα πριν χαράξη η ημέρα προηγείται σκοτεινή νύχτα. 

Κάποια χρονική στιγμή θα φανερωθή η ημέρα του Κυρίου. Το ρήμα «φανερώνομαι» αποδίδει με ακρίβεια την πραγματικότητα. Το χρησιμοποιεί και ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολασσαείς επιστολή του -«όταν ο Χριστός φανερωθή...τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν ΔΟΞΗ» (γ' 4,). 

Ημέρα του Χριστού σημαίνει φανέρωσις του Χριστού. Και όπως λέει εδώ ο Απόστολος, εκείνη την ημέρα θα φανερωθούν και οι Χριστιανοί. Μπορεί τώρα να φανερώνονται εδώ κι εκεί, και στις οθόνες της τηλεοράσεως κάποιοι άλλοι, πολιτικοί, τραγουδιστές, καλλονές μέχρι και αστρολόγοι. Μπορεί τώρα οι άνθρωποι του Χριστού να καταδικάζωνται ίσως στην αφάνεια και στο περιθώριο, αλλά τότε θ' αντιστραφούν οι όροι. Τότε. . . Όταν ο Χριστός φανερωθή! Την ημέρα του Κυρίου. Την μία και συγκεκριμένη ημέρα.

(απόσπασμα από το βιβλίο: ΝΕΦΕΛΑΙ ΑΝΥΔΡΟΙ)

ΤΟ ΧΩΡΙΟ Ρωμαίους Γ' 28

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

      Στην προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, στο τρίτο κεφάλαιο, γίνεται λόγος για την δικαίωση· για το ότι και οι Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες έχουν ανάγκη δικαιώσεως, για το ότι η πίστη στον Ιησού Χριστό εξα­σφαλίζει σε όλους την δικαίωση.

Οι Ιουδαίοι όταν τηρούσαν τις διάφορες διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, όταν έκαναν την περιτομή, όταν εφάρ­μοζαν τις προβλεπόμενες καθάρσεις ή θυσίες, όταν τηρούσαν την αργία του Σαββάτου, όταν ήταν εντάξει στις υπο­χρεώσεις τους απέναντι στον ναό και το ιερατείο, ένοιωθαν δικαιωμένοι. Τηρούσαν τα έργα του νόμου! Οι λογαρια­σμοί τους απέναντι στον Θεό ήταν τακτοποιημένοι!

Ο Απόστολος διδάσκει ότι εκείνο που σώζει είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η πίστη στον Χριστό εξα­σφαλίζει την σωτηρία. Φυσικά αυτή η πίστη κουβαλάει μαζί της και τα έργα της αγάπης -«πίστις δι' αγάπης ενερ­γούμενη» (Γαλ. ε' 6), την μακροθυμία, την πραότητα, την εγκράτεια, την «χρηστότητα» και την «αγαθωσύνη», δηλαδή καλωσύνες και ευεργεσίες (Πρβλ. Γαλ. ε' 22), κουβαλάει μαζί της τον αγώνα για ό,τι είναι αληθινό, δίκαιο, αγνό. επαινετό, ενάρετο, προσφιλές και ωραίο στον Θεό και στους ανθρώπους του Θεού (Φιλιπ. δ' 8).

Όταν στο τρίτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής ομιλή ο Απόστολος για την πίστη στον Χριστό, την εννοεί όπως εξηγήσαμε. Και την αντιπαραθέτει στα έργα του Μωσαϊκού Νόμου.

Ο 28ος στίχος σημειώνει: «Λογιζόμεθα ουν πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου». Δηλαδή. «Συλλογι­ζόμαστε ότι ο άνθρωπος δικαιώνεται από την πίστη χωρίς τα έργα του Νόμου».

Σ' αυτόν τον στίχο ο Λούθηρος στην μετάφραση της προς Ρωμαίους επιστολής πρόσθεσε την λέξη «μόνον», allein (αλάϊν). Έτσι το «πίστει δικαιούσθαι τον άνθρωπον» το μετέτρεψε, «πίστει μόνον δικαιούσθαι τον άνθρωπον».

Από τα χέρια του Αποστόλου Παύλου βγήκε το κείμενο, «πίστει δικαιούσθαι τον άνθρωπον», και ο Λούθηρος δεν το σεβάσθηκε, αλλά το τροποποίησε.

Όπως ήταν επόμενο δέχθηκε γι' αυτό επικρίσεις. Η απάντησή του δείχνει άνθρωπο αλαζονικό, φανατικό και αγενή. «Αν ο παπιστής σου κάνη πολύ ανώφελη φασαρία για την λέξη «μόνον» (sola, allein - σόλα, αλάϊν), πέστου αμέσως: «Ο δόκτωρ Μαρτίνος Λούθηρος έτσι θα το λέη και λέει ότι  παπιστής και ο γάιδαρος είναι ένα πράγμα. Έτσι θέλω, έτσι αποφαίνομαι· ας είναι αντί της λογικής η θέληση (sic volo, sic jubeo, sit pro ratione voluntas - σικ βόλο, σικ γιούμπεο, σίτ προ ρατιόνε βολούντας), γιατί δεν θέλουμε να είμαστε μαθητές και οπαδοί των παπιστών, αλλά οι κύριοι και οι κριτές τους».

Η αλαζονεία συναγωνίζεται την θρασύτητα: «Είναι θεολό­γοι αυτοί; (δηλ. οι αντίπαλοι του Ρωμαιοκαθολικοί). Κι εγώ είμαι. Είναι φιλόσοφοι; Κι εγώ είμαι. Είναι συγγραφείς βι­βλίων ; Κι εγώ είμαι. Και θα καυχηθώ περισσότερο. Μπορώ να μεταφράζω τους Ψαλμούς και τους Προφήτες, κάτι που αυτοί δεν μπορούν. Μπορώ να ερμηνεύω κάτι που αυτοί δεν μπο­ρούν... Γι' αυτό η λέξη «μόνον» (allein) θα παραμείνη στην Καινή Διαθήκη μου, και, όσο κι αν όλοι οι παπικοί γάιδαροι μανιάζουν και παθιάζονται, δεν θα την βγάλουν από αυτήν».

Υπάρχουν γερμανικές εκδόσεις της Κ. Διαθήκης όπου η λέξη allein έχει τυπωθή με μεγαλύτερα στοιχεία!

Υπάρχει όμως μία ομάδα επιστημόνων, θεολόγων κατά κανόνα, που ασχολούνται με την «Κριτική του κειμένου». Αυτοί μελετούν όλους τους κώδικες και τα χειρόγραφα της Αγίας Γραφής και προσπαθούν να καθορίσουν το αυθεν­τικό κείμενο. Αυτοί κατά καιρούς εκδίδουν την Αγία Γρα­φή στην λεγόμενη «Κριτική έκδοση». Κάτω από κάθε σελί­δα σημειώνουν τυχόν διαφορές μιας λέξεως ή φράσεως σε κάποιους κώδικες, π.χ. στο χωρίο Ιωάννου κα' 15,η φράση «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείον τούτων»; σε πολλούς κώ­δικες είναι διατυπωμένη ως εξής, «Σίμων Ιωάννου, αγα­πάς με πλείον τούτων»;

Αν κάποιος εκδώση βιβλικό κείμενο και πρόσθεση δική του λέξη τον αντιλαμβάνονται. Και φυσικά τον επιπλήττουν για «παρεμβολή λέξεως». Αυτό συνέβη και με την περίπτωση που αναφέρουμε. Οι κριτικοί έκαναν επίθεση στον Λούθηρο. Τον κατηγόρησαν ότι πληγώνει το κείμενο, ότι το πλαστογραφεί. Εκείνος βέβαια υπερασπιζόταν την παρεμβολή (Πρβλ. Frank Schaefer, χορεύοντας μόνον, σελ. 148-149, υποσημείωση).

Όταν κάποιος πλαστογραφή το βιβλικό κείμενο, αλλοι­ώνει και την βιβλική διδασκαλία.

Οι Προτεστάντες κόπτονται για τον σεβασμό και την αγάπη τους στην Βίβλο. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, στην Αποκάλυψη, στην περικοπή κβ' 18-19, τονίζεται ότι αποτελεί βαρύ αμάρτημα, αμάρτημα που εξοργίζει τον Θεό, το να πρόσθεση κάποιος ή να αφαιρέση κάτι από το ιερό κείμενο. Αναφέρονται και τιμωρίες εκ μέρους του Θεού για τον παραχαράκτη του ιερού κειμένου.

Αυτά βέβαια αφορούν και τον Λούθηρο. Πως ετόλμησε να πλαστογράφηση το αποστολικό κείμενο; Αυτό δηλώνει εγωισμό και ασέβεια. Αυτό δηλώνει θρασύτητα.

Ο Λούθηρος κατεσκεύασε με το μυαλό του μία διδα­σκαλία και προσπαθούσε να φέρη στα νερά της το βιβλικό κείμενο. Και δεν δίστασε να κάνη και πλαστογράφηση.

Επόμενο είναι και οι οπαδοί του, οι Προτεστάντες, να έχουν κληρονομήσει από τον γενάρχη τους την ίδια τακτι­κή. Είναι κάτι σαν προπατορική κληρονομιά. Όχι εμείς να προσαρμόζουμε τις διδασκαλίες μας προς εκείνες της Βί­βλου, αλλά η Βίβλος να κόβεται στα δικά μας μέτρα.

Από το βιβλίο: «Ομιλούμε για τον Προτεσταντισμό»

Η ΑΝΩ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Αρχιμανδρίτου ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ  

 «Δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου, η πόλις του Θεού»

 (Ψαλμ. 86ος)

      Θα επισκεφθούμε μία πόλη. Μία ασύγκριτη και υπερθαύμαστη πόλη. Αν συνεργάζονταν οι καλύτεροι αρχιτέκτονες και μηχανικοί της γης και  αν χρησιμοποιούνταν τα εκλεκτότερα οικοδομικά υλικά και αν διατίθενταν κολοσσιαία χρηματικά ποσά, τέτοια πόλις δεν θα χτιζόταν.

Αν την γέμιζαν με τα πιο ωραία οικοδομήματα, τους πιο όμορφους κήπους, με θαυμαστά πάρκα και άλση, με ονομαστά μουσεία, με βιβλιοθήκες, με αγορές, με τόπους ψυχαγωγίας, δεν θα έλεγε τίποτε μπροστά στην πόλι πού εμείς θα επισκεφθούμε.

Πώς ονομάζεται αυτή η απαράμιλλη πόλις; Έχει διάφορες ονομασίες: Πόλις αγία, πόλις του Θεού, μέλλουσα πόλις, σκηνή του Θεού, νέα Σιών, νέα Ιερουσαλήμ, «καινή» (καινούργια) Ιερουσαλήμ. 

Ονομάζεται και άνω πόλις, άνω μητρόπολις, άνω Ιερουσαλήμ. Ξεχωρίζει από κάθε γνωστή μας πόλη, γιατί δεν σχεδιάσθηκε και δεν χτίσθηκε από ανθρώπους, αλλά από τον Ίδιο τον Θεό. Τι ωραία πού το διατυπώνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή!

«Εξεδέχετο γαρ την τους θεμελίους έχουσαν πάλιν ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός»...πού σημαίνει: «Περίμενε ο Αβραάμ να κατοικήση κάποτε στην πόλη με τα γερά θεμέλια, την οποία τεχνούργησε και δημιούργησε ο Θεός», (11,10).

Συγκλονιστικό και να το σκεφθεί κανείς. Ο αιώνιος Θεός με την ανεξιχνίαστη σοφία του, την απεριόριστη δύναμί του και τον άπειρο πλούτο του κατασκεύασε μια πόλη. Πώς να συλλάβη ανθρώπινο μυαλό το μεγαλείο, τον πλούτο, την δόξα της, τα κάλλη της.

Το χρυσό στόμα της Εκκλησίας μας, ο Ιερός Χρυσόστομος στην 25η ομιλία του στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο νουθετεί: «Ας φροντίσουμε να γίνουμε πολίτες της «άνω πόλεως». Μέχρι πότε θα μένουμε στην εξορία»; Και ερμηνεύοντας τον 47ο ψαλμό σημειώνει; «Συνεχώς και πάντοτε να στρέφουμε το νου μας προς την πόλι μας, την Ιερουσαλήμ και να φανταζόμαστε πάντα τις ομορφιές της - «αυτής τα κάλλη διαπαντός φανταζόμενοι». 

Είναι η μητρόπολις του βασιλέως των αιώνων. Σ' αυτήν υπάρχουν τα πνεύματα των δικαίων, οι χοροί των Πατριαρχών, των Αποστόλων και όλων των αγίων. Σ' αυτήν όλα είναι  σταθερά και αμετακίνητα. Σ' αυτήν υπάρχουν οι ομορφιές πού δεν φθείρονται και πού δεν φαίνονται - «τα άφθαρτα και αθέατα κάλλη».

  

Πόλις πανέμορφη, πόλις με άφθαρτα και αθέατα κάλλη. Η ωραιότερη πόλις των αιώνων, των εθνών, του σύμπαντος. Εμπρός λοιπόν να την γνωρίσουμε.

Με ξεναγούς πρώτα τους Αγίους της Π. Διαθήκης και στην συνέχεια της Κ. Διαθήκης. Με την βοήθεια των πρώτων θα την αντικρίσουμε θαμπά, «σκιωδώς», ενώ με των δεύτερων καθαρώτερα.

Αρχίζουμε με τον μεγάλο Αβραάμ. Στην χώρα της Παλαιστίνης όπου μετώκησε με εντολή του Θεού δεν ήθελε να εγκατασταθεί κάπου μόνιμα. Περιφρονούσε κώμες και πόλεις. Γυρνούσε πότε εδώ και πότε εκεί μαζί με τους πολυάριθμους δούλους του και τα ποίμνια του. Κάθε τόσο έλεγε «πάροικος και παρεπίδημος εγώ ειμί». Το ίδιο ισχύει και για τους διαδόχους του Πατριάρχες Ισαάκ και Ιακώβ. Όταν έλεγε ο Αβραάμ στους Χαναναίους ότι είναι πάροικος και παρεπίδημος νόμιζαν ότι οφειλόταν αυτά στην απομάκρυνση από την πατρίδα του. Αλλά εκείνος εννοούσε το ότι βρισκόταν μακριά από την πόλη του Θεού. Ο Αβραάμ δεν σκεφτόταν την επίγεια πατρίδα του, αλλά την επουράνια.

Οπωσδήποτε ο Θεός του την είχε δείξει σε όραμα. Μαγεύτηκε ο νους του και δεν έβλεπε τον καιρό να εγκαταλείψη την γη για να κληρονομήσει την ουρανιά πόλη.

«Ομολόγησαν - γράφει ο Απόστολος Παύλος - ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι πάνω στην γη. Με αυτά τα λόγια δείχνουν ότι επιζητούν πατρίδα. Και αν βέβαια είχαν στον νου τους εκείνη από όπου έφυγαν, είχαν τον χρόνο να ξαναγυρίσουν. Αλλά τώρα λαχταρούν καλύτερη πατρίδα, δηλαδή επουράνια. Γι' αυτό και ο Θεός δεν ντρέπεται να ονομάζεται δικός τους Θεός.  Και τους έχει ετοιμάσει πόλη» (Έβρ. 11,13-16).

Οι Πατριάρχες λοιπόν της Π. Διαθήκης το γνώριζαν πολύ καλά πώς υπάρχει στον ουρανό μία θεοκατασκεύαστη πόλη, πού τους περιμένει. Η ομορφιά της Ουρανίας αυτής πατρίδας έσβηνε κάθε πόθο προς την επίγεια. Και ο Δαβίδ επίσης είδε την άνω Ιερουσαλήμ. Και μάλιστα αντίκρισε κι ένα ποτάμι να κυλάει ανάμεσά της. Άκουσε και τον ευχάριστο ήχο των ζωηρών υδάτων του:

«Του πόταμου τα ορμήματα ευφραίνουσι την πόλιν του Θεού» (ψαλμ, 45ος)

Ας μη νομίσει κανείς ότι πρόκειται για την κάτω Ιερουσαλήμ, γιατί απ' αυτήν δεν περνάει κανένας ποταμός με ορμητικά ύδατα. Σχετικά παρατηρεί ο αδελφός του Μ. Βασιλείου άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Τα ορμητικά νερά του θεϊκού ποταμού, δηλαδή τα διάφορα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος ευφραίνουν την επουράνια πόλη του Θεού...».

Αλλά και ο Δαβίδ και η πόλις του έχουν να μας μιλήσουν για την άνω Ιερουσαλήμ. Μετέβαλε μία άσημη πόλη την Ιεβούς σε Ιερουσαλήμ, σε πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο του Ισραηλιτικού λάου. Την έκανε πρωτεύουσα πού ένωσε το δωδεκάφυλο. Εβασίλευσε σ' αυτήν με δικαιοσύνη, «ποιών κρίμα και δικαιοσύνην επί πάντα τον λαόν αυτού» (Β' Βασ. 8,15). Την περιέβαλε με επιβλητικά τείχη και ισχυρές πύλες. Και η τοποθεσία, άκρως κατάλληλη. Μέρος υψηλό και απόρθητο. Ο δρόμος προς αυτήν, ανηφορικός. Πορεία ανοδική. Όλα αυτά με μυστικό τρόπο μιλούν για την άνω Ιερουσαλήμ. Μυστικές προεικονίσεις.

Το ύψος της κάτω Ιερουσαλήμ εικονίζει το ουράνιο ύψος της άνω πόλεως. Η ανάβασις προς αυτήν, την ιερή άνοδο προς τις αρετές, τον Θεό, την Ουρανία πατρίδα. Τα ισχυρά τείχη της μίας, τα αντίστοιχα απόρθητα τείχη της άλλης. Η δίκαιη βασιλεία του Δαβίδ, τον βασιλέα της άνω Ιερουσαλήμ πού «αγάπησε την δικαιοσύνη και εμίσησε την ανομία». Τι ωραίο πού ήταν στο χρόνια του Δαβίδ να βλέπεις να συρρέουν στην Ιερουσαλήμ όλες οι φυλές του Ισραήλ, και μάλιστα στις ωραίες θρησκευτικές τελετές. Αυτό αινιγματικά προτυπώνει την μελλοντική συγκέντρωση όλων των κατά πνεύμα Ισραηλιτών από όλα τα έθνη στην ουράνια πόλη.

Υπέροχα λόγια για την άνω Ιερουσαλήμ σημειώνει ο προφητάναξ στον 86ο ψαλμό. Την αντιδιαστέλλει από την κάτω Ιερουσαλήμ, την αποκλειστική κατοικία των Εβραίων. Σ' αυτήν θα συγκεντρωθούν σεσωσμένοι από όλα τα έθνη. Χαναναίοι πού αντιπροσωπεύονται από την Ραάβ. Ανατολικοί λαοί πού εκπροσωπούνται από τους Βαβυλωνίους. Λαοί των περιοχών της Μεσογείου πού υποδηλώνονται από την φοινικική Τύρο. Φυλές της Αφρικής πού επισημαίνονται με τους Αιθίοπες.

Για όλους αυτούς η πόλις του Θεού θα είναι μητέρα. Ο καθένας, θα αναφωνεί: «Μητέρα μου, Σιών»! («Μήτηρ Σιών ερεί άνθρωπος» - στ. 51.)

Γίνεται λόγος σ' αυτόν τον Ψαλμό για την υψηλή θέση της πόλεως και για τα ισχυρά θεμέλια της πού κατασκευάσθηκαν από τον ίδιο τον Θεό: «Οι θεμέλιοι αυτού εν τοις όρεσι τοις αγίοις... Αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο Ύψιστος» (στ. 1 και 5).

Όλοι οι κάτοικοί της θα πλέουν σε πέλαγος ευτυχίας. «Ως ευφραινομένων πάντων η κατοικία εν σοί» (στ. 7). Ορισμένες έννοιες αυτού του Ψαλμού αναφέρονται στην Εκκλησία. Μεταξύ όμως της Εκκλησίας και της άνω Ιερουσαλήμ δεν υπάρχουν διαφορές, αφού η δεύτερη αποτελεί την φυσική κατάληξη της πρώτης. Πόλις του θεού είναι η Εκκλησία και «δεδοξασμένα ελαλήθη περί αυτής». Όμοια και η άνω Ιερουσαλήμ είναι Εκκλησία, «Εκκλησία πρωτοτόκων» όπως το λέει ο Απόστολος Παύλος.

Αλλά και ο Τωβίτ μας ομιλεί για την ένδοξη πόλη. Βρέθηκε αιχμάλωτος των Ασσυρίων στην Νινευή, μετά την καταστροφή του βορείου βασιλείου των Εβραίων. Πόσο εντυπωσιακά είναι τα λόγια του στην δοξολογητική του προσευχή! Πόσο περίλαμπρη οραματίζεται την πόλη του Θεού!

«Ας δοξάζη η ψυχή μου των Θεό

τον μεγάλο βασιλέα,

διότι θα οικοδομηθή η Ιερουσαλήμ

με ζαφείρι και σμαράγδι·

τα τείχη σου με πολύτιμα πετράδια·

και οι πύργοι και οι προμαχώνες με καθαρό χρυσάφι.

Και οι πλατείες της Ιερουσαλήμ

θα κατασκευασθούν με πολύτιμα πετράδια,

βήρυλλο, άνθρακα και λίθο από το Σουφείρ».

(Τωβίτ, 13,15-18)

Αυτά δείχνουν την μελλοντική δόξα, όχι της επίγειας αλλά της άνω Ιερουσαλήμ και μας φέρνουν στο νου τα οράματα του θεολόγου, στην Πάτμο. Ακόμη στα μάτια του Τωβίτ η Ιερουσαλήμ προβάλλει σαν ένας απέραντος ναός πού αντηχεί από δοξαστικές υμνωδίες:

«Και θ' αναφωνούν όλοι οι δρόμοι της,

αλληλούια,

και θ' ακούγωνται τα δοξολογικά λόγια:

Ευλογητός ο Θεός

πού ύψωσε όλους τους αιώνες».(13,18)

Πιο ενθουσιαστικά μας ομιλεί για την Θεοκατασκεύαστη πόλη ο προφήτης Ησαΐας:

«Να φωτίζεσαι, να φωτίζεσαι, ω Ιερουσαλήμ,

διότι ήρθε το φως σου.

και η δόξα του Κυρίου

ανέτειλε σε σένα». (60,1)

Ποιος δεν θα ζήλευε τα μάτια του μεγάλου προφήτη πού αντίκρισαν το υπέρλαμπρο φως της αχειροποίητης πόλεως! Την αντίκρισαν μέσα σε αστραφτερή θεϊκή δόξα, μέσα σε Ιερή φωτοπλημμύρα. Τέτοια υπερβολή φωτός αχρηστεύει κάθε ανάγκη υλικού φωτισμού:

«Και δεν θα έχεις τον ήλιο

για να σε φωτίζει την ημέρα

ούτε το φεγγάρι

για να σε φωτίζει τη νύκτα,

αλλά θα είναι για σένα ο Κύριος

φως αιώνιον». (60,19)

Γεμάτη φως, αλλά και γεμάτη πλούτη. Χάνεται το μυαλό του ανθρώπου από τον πλούτο και την πολυτέλεια της ουράνιας πόλεως. Τα πλούτη της Νινευή ή της Βαβυλώνας δεν δέχονται την παραμικρή σύγκριση. Αυτή είναι η πλουσιότερη πόλη του σύμπαντος. Σ' αυτήν θα συρρέουν όλα τα πλούτη της οικουμένης, οι στίχοι του προφήτου είναι πολύ εκφραστικοί:

«θα θηλάζεις από τα έθνη γάλα, και θα τρως τον πλούτο των βασιλέων» (60,16). «Ο πλούτος της θάλασσας θα έρθει σε σένα, και ο πλούτος των εθνών και των λαών... θα κουβαλήσουν χρυσάφι και λιβάνι και πολύτιμους λίθους» (60,5-6). Αντί για χαλκό θα σου φέρω χρυσάφι, και αντί για σίδερο ασήμι» (60,17). «θα κάνω τα θεμέλια σου με ζαφείρι. θα κάνω τις επάλξεις σου με ίασπι (διαμάντι πού κρυσταλλίζει, συνήθως κόκκινο), τις πύλες σου με κρυστάλλινες πέτρες και το τείχος σου με εκλεκτά πετράδια (54, 1 1-12).

Οι εχθροί της θα έχουν νικηθεί και θα υπάρχει τέτοια ασφάλεια πού οι πύλες της θα παραμένουν συνεχώς ανοιχτές: «Και θα ανοιχθούν οι πύλες σου για πάντα. Ημέρα και νύχτα δεν θα κλείνουν» (60,11).

Απερίγραπτη χαρά θα βασιλεύει εκεί, «Θα έρθουν στην Σιών με ευφροσύνη και με αιωνία αγαλλίαση. Πάνω στο κεφάλι τους θα υπάρχει μεγάλη χαρά και δοξολογία, θα τους καταλάβει ευφροσύνη. Έφυγαν η οδύνη, η λύπη και ο στεναγμός» (51,11). «θα σε καταστήσω γεμάτη αιωνία αγαλλίαση και γεμάτη ευφροσύνη σ' όλες τις γενεές (60,15). «Θα είσαι στεφάνι ομορφιάς στο χέρι του Κυρίου και βασιλικό στέμμα στο χέρι του Θεού σου» (62,3). «Όπως ακριβώς ευφραίνεται ο νυμφίος με τη νύφη, έτσι θα ευφρανθεί ο Κύριος με σένα» (62,5). Θα είναι η πόλις του Θεού παγκοσμία μητέρα. Απ' όλα τα μέρη της οικουμένης θα ξεκινήσουν γι' αυτήν τα παιδιά της. Θα πετάνε προς αυτή όπως τα περιστέρια και θα τρέχουν όπως τα σύννεφα. «Σήκωσε γύρω τα μάτια σου και δες συγκεντρωμένα τα παιδιά σου. Να, έφθασαν όλοι οι γιοί σου από μακριά» (60,4).

Ας έρθουμε στην Καινή Διαθήκη. Ο Κύριος έμμεσα ομιλεί για την άνω Ιερουσαλήμ όταν λέει το βράδυ του Μυστικού Δείπνου: «Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί τόποι διαμονής. Αν δεν υπήρχαν θα σας το έλεγα. Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο. Και αφού θα πάω και θα σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι για να σας παραλάβω κοντά μου, ώστε να βρισκόσαστε και σεις οπού βρίσκομαι εγώ. (Ιωάν.14,2-3).

Μ' αυτά τα λόγια η άνω Ιερουσαλήμ χαρακτηρίζεται σαν «οικία του Πατρός». Εκεί θα κατοικεί ο μόνος φυσικός Υιός αλλά και οι μυριάδες κατά χάριν υιοί. Όλα τα παιδιά του Θεού στο σπίτι του Πατέρα. Το πατρικό σπίτι βρίσκεται στην πατρίδα. Και η πατρίδα είναι για τον καθένα μια άλλη μητέρα. Αυτήν την αλήθεια την τονίζει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Γαλατάς, όταν συγκρίνει τις δύο διαθήκες και τις δύο Ιερουσαλήμ:

«Η δε άνω Ιερουσαλήμ

ελευθέρα εστίν,

ήτις εστί μήτηρ πάντων ημών».

(Γαλάτ. 4.26)

Μητέρα όλων των Χριστιανών, όλων των ευσεβών. Μητέρα πού προεικονίζεται όχι από την Άγαρ, αλλά από την Σάρρα, όχι δηλαδή από την δούλη αλλά από την ελεύθερη. Η δούλη Άγαρ εικονίζει την επίγεια Ιερουσαλήμ. Κι αυτό σημαίνει ότι εκεί στην ουρανιά πατρίδα θα  απελευθερωθούμε από κάθε κακό, κάθε πειρασμό, κάθε εχθρό κάθε στεναγμό. Όλα τα δεσμά, της αμαρτίας, της φθοράς, του θανάτου θα σπάσουν. Ελεύθεροι στην αγκαλιά της μητέρας μας. Σαν τον Ισαάκ στην αγκαλιά της Σάρρας κάτω από την σκέπη του μεγάλου Αβραάμ. Σάρρα η άνω Ιερουσαλήμ και Αβραάμ ο οικοδεσπότης και πατέρας Θεός. Έτσι παρουσιάζει τα πράγματα ο ουρανοβάμων Παύλος στην προς Γαλατάς επιστολή.

Στην προς Εβραίους κάνει εκτενέστερο λόγο, καθώς αναφέρεται στους Πατριάρχες της Π. Διαθήκης πού είχαν στραμμένο το βλέμμα τους προς την επουράνια πόλη και πατρίδα. Πολύ ενθουσιαστικά ομιλεί γι' αυτήν όταν παραλληλίζει τα δύο όρη (11,18-22). Το ένα, το Σινά, και το άλλο, την ουράνια Σιών:

«Προσήλθατε στην Σιών,

στο όρος και στην πόλη του ζωντανού θεού

στην επουράνια Ιερουσαλήμ

και στους αναρίθμητους αγγέλους,

στο πανηγύρι και στην εκκλησία των πρωτοτόκων

πού είναι γραμμένοι στους ουρανούς,

και στον θεό τον κριτή όλων,

και στα αγιασμένα πνεύματα των δικαίων».

(12, 22-23)

Στην ίδια επιστολή ξεπροβάλλει και άλλη αλήθεια. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να συνδέεται με κάποια επίγεια πόλη και πατρίδα. Ο Εβραίος σκέπτεται την Ιερουσαλήμ στην Παλαιστίνη. Ο Χριστιανός όμως στρέφεται προς την πόλη πού θα εμφανιστεί σε χρόνο μελλοντικό.

«Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν,

αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

«Δεν έχουμε εδώ πόλη πού μένει, αλλά λαχταρούμε την μελλοντική πόλη» (13,14)

Και τώρα ταξιδεύουμε στην Πάτμο, για να πληροφορηθούμε από  ένα γέροντα Απόστολο με μεγαλύτερη ακρίβεια για την πόλη των επιθυμιών μας. Δύο φορές την αντίκρισε ο άγιος Ιωάννης.  Την πρώτη -πράγμα παράδοξο - σαν πόλη και συγχρόνως σαν νύμφη. Πόλις - νύμφη! Τέτοια παράδοξα μόνο στην Αγία Γραφή υπάρχουν. «Είδα την πόλι την αγία, την Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνη από τον ουρανό από τον Θεό ετοιμασμένη σαν νύμφη, στολισμένη για τον άνδρα της» (21,2).  Θαυμαστό το όραμα. Μεγαλειώδες και το άκουσμα: «Και άκουσα δυνατή φωνή από τον ουρανό να λέει: Ιδού η σκηνή του Θεού και των ανθρώπων. Θα σκηνώση μαζί τους. Αυτοί θα είναι ο λαός του. Και αυτός ο Θεός θα είναι μαζί τους» (21,3).

Νύμφη η αγία Ιερουσαλήμ. Νυμφίος ο Χριστός. Και η νύμφη «κεκοσμημένη». Με τι στολίδια; Με καθαρότητα, με πραότητα, με εγκράτεια, με ταπείνωση, με αγάπη, με κάθε αρετή, με αγώνες, με νίκες, με αίματα, με θυσίες. Η ώρα του Ιερού γάμου πλησιάζει.  Μας έρχονται στον νου τα λόγια κάποιας παραβολής: «Παρομοιάσθηκε η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπο βασιλέα πού έκανε γάμους στον γιό του» (Ματθ. 22,2).

Ο Θεός και οι  άνθρωποι στην ίδια σκηνή! Ο Θεός ομόσκηνος μ' εμάς! Πλήρης Θεοκοινωνία. Θεία και θεοποιός μέθεξις. Στο δεύτερο όραμα της Νέας Ιερουσαλήμ διευκρινίζονται καλύτερα τα πράγματα. Παρέχονται λεπτομέρειες, και πολλά σημεία θυμίζουν τον προφήτη Ησαΐα.  Ένας άγγελος παίρνει τον ηγαπημένο μαθητή και τον ανεβάζει ψηλά για να του δείξη την γυναίκα του Αρνίου - «δεύρο δείξω σοι την νύμφην την γυναίκα του Αρνίου» (21,9). Ανέβασμα σε μεγάλο και ψηλό βουνό. Και να! Από τα βάθη του ουρανού ξεπροβάλλει η αγία πόλις και κατεβαίνει. Και όλο και καθαρότερα φαίνεται. Ολόκληρη αστράφτει από θεϊκή δόξα. Η λάμψις της μοιάζει με διαμαντιού πού κρυσταλλίζει. Περιβάλλεται με ψηλό και με μεγάλο τείχος. Οι πύλες της, δώδεκα, τρεις σε κάθε πλευρά. Σε κάθε μία, και το όνομα μιας φυλής του Ισραήλ. Άλλα δώδεκα ονόματα βλέπουμε στα δώδεκα θεμέλια του τείχους. Των δώδεκα Αποστόλων.

  

Ο άγγελος πού συνόδευε τον Ιωάννη κρατούσε ένα χρυσό καλάμι για μέτρο, για να μετρήση την πόλη και τις πύλες της και το τείχος της. Η πόλις είναι τετράγωνη, με ίσα το μήκος, το πλάτος. Και το υψηλότερο της σημείο, εκεί πού είναι ο θεϊκός θρόνος έχει πάλι την ίδια διάσταση. Το μέτρο έδειξε ότι κάθε πλευρά της ανερχόταν στα 12.000 στάδια. (Το στάδιο αντιστοιχεί με 185 μέτρα. Έτσι έχουμε 2.220 χιλιόμετρα). Πόλις υπερμεγέθης. Πλούσια σε άνεση χώρου. Να σημειώσουμε ότι της Βαβυλώνας της μεγαλύτερης πόλεως του αρχαίου κόσμου κάθε πλευρά είχε μήκος 120 στάδια. Μετρήθηκε και το ύψος του τείχους και βρέθηκε 144 πήχεις. Σχετικά χαμηλό σε σύγκριση με το ύψος της πόλεως, αλλά δεν χρειαζόταν περισσότερο, και γιατί η πόλις δεν θέλει προστασία και για να μη κρύβεται η θέα της. Και το υλικό του τείχους, ίασπις.

Καθώς κατερχόταν η αγία πόλις, ο θεολόγος την διέκρινε πιο καθαρά. Τώρα ξεχώριζε και το υλικό των οικοδομών της. Όχι πλίνθοι, Όχι πέτρες, αλλά χρυσάφι. Τα πάντα ολόχρυσα. Και το χρυσάφι, εκλεκτής ποιότητος, ανάλαφρο, στιλπνό, διαυγές σαν γυαλί:

«Και η πόλις χρυσίον καθαρόν,

όμοιον υάλω καθαρώ». (21,18)

 Ω, τι ανείπωτο μεγαλείο! Μία απέραντη πόλις να πλέει μέσα στο χρυσάφι. Τι θα ένοιωσε ο άγιος Ευαγγελιστής σαν την αντίκρισε. Τώρα διακρίνεται καλύτερα το τείχος της. Και πρώτα απ' όλα οι πελώριοι θεμέλιοι λίθοι. Ο καθένας έχει μήκος 3.000 στάδια, δηλαδή 555 χιλιόμετρα. Κι' ο καθένας ξεχωριστή λάμψη και ομορφιά. Δώδεκα γιγαντιαία πολύτιμα πετράδια: ίασπις, ζαφείρι, χαλκηδών, σμαράγδι, σαρδόνυχας, σάρδιο, χρυσόλιθος, βήρυλλος, τοπάζιο, χρυσόπρασος, υάκινθος και αμέθυστος.

Πω, πω! Τι ομορφιές, τι χρώματα! Από το ζαφείρι και τον υάκινθο γαλάζιες λάμψεις, από τον βήρυλλο πρασινογάλαζες. από τον χρυσόπρασο χρυσοπράσινες, από τον χαλκηδόνα (=αχάτη) καφετιές και άσπρες και άλλες, από τον ίασπι διαμαντένιες, από τον σαρδόνυχα καστανοκόκκινες, από τον χρυσόλιθο χρυσοκίτρινες, από τον αμέθυστο μενεξεδένιες. Χάρμα Οφθαλμών! Και από το τοπάζιο πάλι, τι λάμψεις!  Αυτό το πολύτιμο πετράδι διαθέτει την χάρη του κρυστάλλου, την διαύγεια του νερού και χρώματα άλλοτε κίτρινο, άλλοτε γαλάζιο, υπέρυθρο, κόκκινο. Αλλά και το σάρδιο; Πολύτιμο πετράδι πού έβγαινε στις Σάρδεις, με κοκκινωπό χρωματισμό σαν της φωτιάς και του αίματος - «πυρωπόν και αιματοειδή». Λες και ξεχύθηκαν πανέμορφα ουράνια τόξα. «Οι θεμέλιοι του τείχους της πόλεως παντί λίθω τιμίω κεκοσμημένοι» (21,19)

Ανεκλάλητα κάλλη. Διαχύσεις και αντανακλάσεις λάμψεων και χρωμάτων. Μαγευτική χρωματοφωτοπλημμύρα. Ξεχείλισμα Ουρανίας ομορφιάς και δόξας. Τα δώδεκα πανέμορφα θεμέλια εικονίζουν τους Αποστόλους.

«Επάνω σ' αυτά είναι τα δώδεκα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων του Αρνίου» (21,14). Αν ήθελε κανείς να περιγράφη την πνευματική χάρη των Αποστόλων την ημέρα της Πεντηκοστής, καθώς κι εκείνη πού απέκτησαν αργότερα με την δράση τους και τα παθήματά τους, δεν θα εύρισκε καλύτερη εικόνα απ' αυτή, θεϊκές λάμψεις από ουράνια πολύτιμα πετράδια είναι οι αρετές, η σοφία, η δύναμις, η αξία, τα χαρίσματα, η δόξα των Αποστόλων. «Έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον μεν αποστόλους» (Α' Κορ. 12.28).

Και κάτι για τους ετεροδόξους: Τα δώδεκα θεμέλια όλα ίσα. Δεν ξεχωρίζει κανένα πάνω από τα άλλα. Ισότης μεταξύ των Αποστόλων πού σημαίνει ισότητα και μεταξύ των διαδόχων των Αποστόλων. Ίση χάρις και εξουσία και δόξα. Διαφορετική πίστις «εκ του πονηρού εστίν». Κύριε, «ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Και να, τώρα ξεχωρίζουν και οι πύλες της θεοκατασκεύαστης πόλεως. Γεμάτες κάλλος, στιλπνότητα και διαύγεια. Μαργαριταρένιες. «Και οι δώδεκα πυλώνες δώδεκα μαργαρίται» (21,21). Κάθε πύλη κι ένα θεόρατο μαργαριτάρι. Σύμβολο πνευματικής καλλονής. Μακάριοι όσοι αξιωθούν να περάσουν τις λαμπρές μαργαριταρένιες πύλες.

Τώρα φαίνεται και το κέντρο της πόλεως. Μια πλατειά με παραμυθένια ομορφιά, ολόχρυση, με χρυσάφι καθαρό και διαυγές σαν το γυαλί. «Και η πλατεία της πόλεως χρυσίον καθαρόν ως ύαλος διαυγής»(21,21). Αλλά περίεργο πράγμα! Εκεί στο κέντρο θα έπρεπε να ανυψώνεται περίλαμπρος Ναός. Πουθενά όμως Ναός. Ούτε σε άλλα σημεία της πόλεως. Παράδοξο! Αντί η πόλις να διαθέτη Ναό, δηλαδή κατοικία του Θεού, συμβαίνει το αντίθετο, ο Θεός και ο Χριστός αποτελούν το κατοικητήριο της πόλεως. Όλη η πόλις είναι βουτηγμένη μέσα στον Θεό. Όλη η πόλις, ένας υπερμεγέθης Ναός. «Ο γαρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ ναός αυτής εστί, και το Αρνίον» (21,22).

Η πόλις, όπως το σημείωσε και ο προφήτης Ησαΐας, δεν χρειάζεται ήλιο και φεγγάρι για να φωτίζουν. Φωτίζεται από την δόξα του Θεού, και για λάμπα της έχει τον Χριστό - «ο λύχνος αυτής το Αρνίον» (21,23). Το φως πού πάνω στο Θαβώρ ξεχύθηκε από το σώμα του Χριστού και ξεπέρασε σε λάμψη το φως του ήλιου, αυτό το θαβώριο φως σε μεγαλύτερη ένταση καταυγάζει τα μήκη, τα πλάτη και τα ύψη της Ουρανίας πόλεως.  Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ονόμασε το θαβώριο φως «καλλονήν του μέλλοντος αιώνος». Και αυτήν την υπερκαλλή ωραιότητα αντίκρισαν τα μάτια του Ιωάννου σκορπισμένη στην πόλη του Θεού. Το υψηλότερο σημείο της πόλεως φθάνει τα δώδεκα χιλιάδες στάδια. Εκεί είναι στημένος ο θρόνος του Κυρίου. Από εκεί ξεπηγάζουν οι χάριτες οι δωρεές και οι ευλογίες του Αγίου Πνεύματος. Σ' αυτήν την πόλη τελείται μια διαρκής Πεντηκοστή. Το πράγμα παρουσιάζεται συμβολικά, με την εικόνα του ποταμού. Για τον ίδιο ποταμό μίλησε, όπως αναφέραμε, και ο Δαβίδ. Τα νερά του πόταμου σκορπίζουν την ζωή, είναι γεμάτα φως, λάμπουν, διασχίζουν χαρούμενα την πόλη και την πλατεία. Η μέση της πλατείας συμπίπτει με την μέση του πόταμου.

  

Εκεί ακριβώς στο κέντρο του ξεπροβάλλει το μυριοπόθητο, το αξιομακάριστο και πολυύμνητο δένδρο της ζωής. Τα νερά του Ιερού ποταμού το χτυπούν, το χαϊδεύουν και το δροσίζουν απ' όλες τις πλευρές. Η γονιμότητα του πρωτοφανής και ακατάπαυστος. Όχι μία αλλά δώδεκα φορές το έτος καρποφορεί. Κάθε μήνα νέα φρουτοπαραγωγή. Και τα φύλλα του θεραπεύουν κάθε αρρώστια. Μακάριος όποιος γευθεί τους γλυκύτατους, τους μυρωδάτους, τους ζωοποιούς και θεοποιούς καρπούς του. Μακάριος κι όποιος τους προγεύθηκε εδώ κάτω στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Υπάρχουν και κάποιες σπάνιες περιπτώσεις πού στο στόμα των πιστών η θεία Κοινωνία πήρε την γλυκύτητα και την ευωδιά ουρανίου καρπού.  «Μακάριοι όσοι εφαρμόζουν τις εντολές του θεού. Αυτοί θα έχουν δικαίωμα να γεύωνται το δένδρο της ζωής. Αυτοί θα έχουν δικαίωμα να περάσουν από τις πύλες μέσα στην πόλη» (22,14).

Χωρίς τήρηση των θείων εντολών, ας μη περιμένουμε μελλοντική μακαριότητα. Φορτωμένοι με κακίες δεν θα μπορέσουμε να μπούμε στην ουρανιά πόλι. «Δεν πρόκειται να μπει σ' αυτήν τίποτε το μολυσμένο και όποιος πράττει βδελυκτά πράγματα και ακολουθεί το ψεύδος» (21,27). «Έξω τα σκυλιά και οι μάγοι και οι ανήθικοι και οι φονιάδες και οι ειδωλολάτρες» (22,15).

Η άνω Ιερουσαλήμ είναι γεμάτη φως και ζωή. Όποιος ζει αμαρτωλά, βρίσκεται μέσα στο σκοτάδι και τον θάνατο. Πώς να συνταιριάξουν αυτά; Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, στην 30η πνευματική του ομιλία σημειώνει σχετικά: «Όπως ο νεκρός σε μία πόλη είναι εντελώς άχρηστος και τον βγάζουν έξω και τον θάβουν, έτσι και η ψυχή πού δεν έχει επάνω της την επουράνια εικόνα του θεϊκού φωτός, πού είναι η ζωή της, είναι αποτυχημένη και απόβλητη. Δεν μπορεί σε τίποτε απολύτως να χρησιμεύσει στην πόλη εκείνη των αγίων, αφού δεν φορεί την φωτεινή και θεϊκή χάρη του Πνεύματος. Είναι γι' αυτούς νεκρή και άχρηστη».

Εκεί όλα είναι φωτεινά και ένδοξα. Καμιά φορά ταξιδεύοντας έτυχε ν' αντικρίσω σε ώρες δειλινού προς την δύση κάποια φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα με διάχυτες φωτεινόχρωμες ομορφιές. Κι αυτά τα ουράνια κάλλη μου θύμισαν τις ένδοξες φωτοχυσίες της άνω Ιερουσαλήμ. «Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο».

       Εκεί, αν με ελεήσει ο Θεός, αναλογίζομαι πώς θα συναντήσω τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα ντυμένα με ηλιοειδή ενδύματα. Τους μεγάλους πατριάρχες της Π. Διαθήκης με την αλύγιστη πίστη. Τούς θαυμαστούς προφήτες, κι ανάμεσά τους τον ευλογημένο εκ κοιλίας μητρός Σαμουήλ και τον χαριτωμένο Ελισαίο πού κάποτε είχα αποστηθίσει τα θαύματά του. Τον σοφώτατο Δανιήλ πού αναξίως φέρω το όνομά του. Τον ηγαπημένο Ιωάννη με τις θεολογίες του και τα συγκλονιστικά του οράματα. Τον πεφιλημένο Απόστολο Παύλο πού έχει γίνει ένα κομμάτι της ζωής μου. Τον τρισευλογημένο άγιο Ιγνάτιο πού τόσο με γοήτευσαν τα λόγια των θεσπέσιων επιστολών του. Εκεί και τον Γρηγόριο τον θεολόγο, την συμπάθειά μου, πού κάποτε στον επιτάφιο της αδελφής του είχε πει:

«Γοργονία,

πατρίς μεν η ανω Ιερουσαλήμ,

η μη βλεπομένη

νοούμενη δε πόλις,

εν ή πολιτευόμεθα

και προς ην επεινόμεθα» 

Εκεί και την οσιομάρτυρα Παρασκευή, πού βασανίσθηκε και απετμήθη την κεφαλήν για τον Κύριο, ιδιαιτέρως προστάτιδά μου. Εκεί και την νεαρή μεγαλομάρτυρα Αγία Μαρίνα, πού αξιωθήκαμε να της φτιάξουμε ένα όμορφο εξωκλήσι. Εκεί και τον σεβάσμιο Ρώσο ερημίτη π. Τύχωνα, πού τον γνώρισα σε ηλικία εικοσιέξι ετών σε ερημικό κελί του Αγίου Όρους - εκείνος ήταν ογδόντα, ο πρώτος θεοφόρος πού συνάντησα στην ζωή μου.  Δίπλα του στεκόταν ένα μικρό αγρίμι, μία νυφίτσα, πού του συμπεριφερόταν σαν ήμερη γάτα. Σε ερώτηση γιατί όλοι οι χριστιανοί δεν έχουν την ίδια χάρη από το Άγιο Πνεύμα, ενώ αυτό είναι το ίδιο, έδωσε σοφή απάντηση: «Στην Εκκλησία πού πας ν' ανάψεις κερί, αν δώσεις δέκα δραχμές παίρνεις μικρό, αν δώσεις είκοσι, μεγαλύτερο. Κι αν δώσεις εκατό, παίρνεις λαμπάδα. Έτσι γίνεται και με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, όσο πιο πολλά δίνεις, τόσο πιο πολλά παίρνεις».

Εκεί ο κάθε πιστός θ' αντικρίσει τους προσφιλείς αγίους και προστάτες, τους πνευματικούς του πατέρες και καθοδηγητές, σαν λαμπερά αστέρια να περιχορεύουν γύρω από τον Ήλιο της δικαιοσύνης.

Ας οπλιστούμε λοιπόν με θάρρος κι ας αγωνισθούμε να κατακτήσουμε τις άγιες αρετές του Χριστού, την εγκράτεια, την υπομονή, την ταπείνωση, την αγάπη και μέσα σ' αυτές θα βρούμε τον δρόμο προς τις μαργαριταρένιες πύλες της άνω Ιερουσαλήμ, όπου ο υπέρφωτος θρόνος του Θεού και το ύδωρ της αθανάτου ζωής και οι καρποί του Ιερού δένδρου και το ανέσπερο φως της θεϊκής δόξης - «φως ιλαρόν αγίας δόξης».

Ω Ουρανία Πατρίδα, μη μας απορρίψης από τις μητρικές σου αγκάλες. Αξίωσέ μας να βαδίσουμε υπομονετικά και αθλητικά την στενή οδό για να καταλήξουμε στην αιθέρια απλοχωριά και απεραντοσύνη σου.

 Αμήν

 Και όποιος ακούει ας πει «γένοιτο»!